Δεν πάσχεις από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Αυτό που έχεις λέγεται Impostor Syndrome, ή αλλιώς «το σύνδρομο του απατεώνα» και είναι ακριβώς αυτό που περιγράφεις (συμπάσχω). Η αίσθηση δηλαδή ότι δεν είμαστε αρκετά ικανοί και καλοί σε αυτό που κάνουμε, η ανικανότητά μας να αναγνωρίσουμε την αξία των όσων έχουμε κατακτήσει και παράγει, και φυσικά ο συνεχής (αδικαιολόγητος) φόβος ότι όσα έχουμε καταφέρει έγιναν από κάποια «απάτη» που οι άλλοι (καθηγητές, managers, συνάδελφοι, κτλ.) δεν έχουν ακόμα ανακαλύψει. Το ενδιαφέρον δε, είναι ότι σαμποτάρουν τον εαυτό τους με τέτοιες σκέψεις και άγχη άτομα τα οποία ακριβώς έχουν επιτύχει και τα οποία διακρίνονται από τελειομανία και επαγγελματικές φιλοδοξίες.Το ότι το έχεις αντιληφθεί αυτό είναι από μόνο του ένα πολύ σημαντικό πρώτο βήμα. Κάθε φορά που σε πιάνουν αυτές οι σκέψεις, θα σου έλεγα πρώτον, να αξιολογήσεις όσα έχεις καταφέρει αντικειμενικά. Να υπενθυμίσεις δηλαδή στον εαυτό σου όλη τη σκληρή δουλειά που έκανες προκειμένου να πάρεις κάποιο πτυχίο, να γράψεις την εργασία, να φέρεις κάποιο επαγγελματικό πρότζεκ εις πέρας. Και αυτό να το κάνεις με τον ιδιο τρόπο που θα τα έλεγες σε έναν πολύ καλό σου φίλο που ζητάει την συμβουλή σου —όχι, με τον αυστηρό τρόπο που συνήθως κρίνουμε τον εαυτό μας . Και δεύτερον, να εξωτερικεύσεις αυτές σου τις σκέψεις σε φίλους και συναδέλφους που εμπιστεύεσαι. Θα εκπλαγείς από το πόσο μοιάζουμε στα άγχη και τις φοβίες μας με άλλους ανθρώπους. Και κάποιες φορές, οι εξωτερικοί παρατηρητές είναι οι πιο κατάλληλοι στο να αναγνωρίσουν τη δουλειά και τον κόπο μας.