Εμένα αυτό μου έχει τύχει με τους ανθρώπους που έχασα απο την ζωή...Ειδικά με τον αδερφό μου που πλέον έχω καιρό να τον δω σε όνειρο και είναι ο μόνος τρόπος να τον ξεπονάω,το ζω το όνειρο όπως λες και εσύ... Κάνουμε συζητήσεις,αγκαλιαζόμαστε σφιχτά,του ζητάω να μην φύγει κάθε φορά και μου λέει δεν γίνεται να μείνω άλλο...Δεν ξύπνησα όμως ποτέ μα ποτέ χωρίς να μην τρέχουν τα μάτια μου δάκρυα μέσα απο τον ύπνο ακόμη... Παραλήρημα θρήνου μέχρι να συνειδητοποιήσω τι γίνεται,αν το είδα σε όνειρο ή αν το έζησα στα αλήθεια... :-(Είναι τόσο έντονο και ζωντανό κάθε φορά...