Με αφορμή μια φωτογραφία που είδα σήμερα απο την πορεία ΓΣΕΕ + ΑΔΕΔΥ, όπου μια ηλικιωμένη γυναίκα κρατούσε ψηλά ενα κομμάτι χαρτί στο οποίο είχε γράψει: "Φοβάμαι την πείνα Θεέ μου!!!" θέλω να μοιραστώ τις προσωπικές μου εμπειρίες απο την ανεργία και την πείνα εν έτει 2012.Μετά απο 23 χρόνια εργασίας ήρθε κι εμένα η σειρά μου να μείνω άνεργος. Στην αρχή με το επίδομα ανεργίας κάτι γινόταν. Ίσα ίσα ώστε να μην χάνω εντελώς την ελπίδα μου. Ο καιρός περνούσε όμως και τα λεφτά άρχισαν να τελειώνουν. Με την ανεργία εκτός απο τη δουλειά σου χάνεις φίλους, φίλες, συναδέλφους, κολλητούς. Χάνεις ένα μεγάλο κομμάτι απο τη ζωή σου λοιπόν. Το τηλέφωνο σου χτυπάει όλο και πιο σπάνια. Κάπως έτσι αρχίζει και κλιμακώνεται η απομόνωση. Μια απομόνωση που δεν τη διάλεξες αλλά στην επέβαλλαν οι συνθήκες της ζωής. Έλλειψη χρημάτων απο τη μια, έλλειψη κοινωνικού περιβάλλοντος απο την άλλη κλείνεσαι στο σπίτι. Νοιώθεις φυλακισμένος στο ίδιο σου το σπίτι, όσο συνεχίζεις να το έχεις φυσικα. Για να μην σκέφτεσαι αρχίζεις να κοιμάσαι ώρες ατελείωτες. Ελπίζεις οτι έτσι θα περάσει η ώρα και όταν ξυπνήσεις μπορεί τα πράγματα να είναι λίγο καλύτερα...Τις λιγοστές φορές που κυκλοφορείς έξω, νομίζεις οτι όλοι κοιτάζουν εσένα. Ενστικτωδώς γίνεσαι αγρίμι έτοιμο να κατασπαράξει τον πρώτο τυχόντα που θα σε κοιτάξει ξανά με εκείνο το περίεργο βλέμμα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να εκτονωσεις κάπου την οργή και το θυμό που κρύβεις μέσα σου. Μέχρι που ένα ωραίο πρωί ανακαλύπτεις οτι πλεόν δεν μπορείς πλεόν να έχεις: σπίτι, φαγητό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αξιοπρέπεια! Κοιτάζεις με φθόνο τους άλλους που έχουν όσα εσύ πλεον δεν μπορείς να έχεις. Μέσα σου αντιπαλεύουν απο τη μια η πληγωμένη αξιοπρέπεια του να στηθείς στην ουρά των συσσιτιών και απο την άλλη η ανάγκη της ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ. Η ανάγκη να κοιμηθείς καπου κόντρα στις αναμνήσεις σου "πως ημουνα και που κατάντησα". Και η ζωή συνεχίζεται χωρίς ποτέ πλέον τίποτα να είναι δεδομένο. Μετρώντας τα κέρματα στην τσέπη σου για να δεις αν φτάνουν να πάρεις μια φρατζόλα ψωμι των 70 λεπτών. Εσύ που κάποτε είχες μισθό 2000 ευρώ το μήνα να τρως στα συσσίτια και να κοιμάσαι σε ξενώνες αστέγων. Αυτο δεν παλευεται εύκολα μέσα σου όσο δυνατός κι αν είσαι. Και ένα ωραίο πρωί λές: "δεν πάει άλλο" και βάζεις ΤΕΛΟΣ στην εξαθλίωση , στην πείνα, στην αναξιοπρέπεια, στη δυστυχία, ελπίζοντας οτι έτσι θα λυτρωθεις. Σας ευχαριστώ που ανεχτήκατε την πολυλογία μου....