Η ομορφιά όντως παίζει -πολύ μεγάλο- ρόλο, όμως το τι θεωρεί ο καθένας τραγανό και αξιέραστο διαφέρει. Εμένα μπορεί να με έλκει το μυαλό και η φλόγα, ενώ παράλληλα να με τραβάει ο ωραίος κώλος κι οι γωνίες στο πρόσωπο. Μόλις ανέφερα τέσσερα απ' τα εκατοντάδες χαρακτηριστικά, εσωτερικά κι εξωτερικά, οπότε καταλαβαίνεις πως οι συνδυασμοί είναι άπειροι, το ίδιο κι οι δοσολογίες. Σύμφωνοι, υπάρχουν και οι μιστερ τέλειοι και οι μισσιζ τέλειες, με τα καταπράσινά τους μάτια, τα καλλίγραμμα κορμιά και το χολιγουντιανό τους χαμόγελο, όμως δεν καθορίζουν εκείνοι το παιχνίδι, δεν αποτελούν το μέσο στην καμπύλη.Το είχε γράψει και ο μεγάλος Πόε (btw, δεν είμαι γκέυ, και τον θεωρώ πανάσχημο, αλλά του καθόμουνα αν γύριζε να με κοιτάξει με κείνο το μακάβριο βλέμμα, όλο μελαγχολία και σκοτάδι), "δεν υπάρχει θεσπέσια ομορφιά χωρίς κάποια ασυμμετρία στις αναλογίες". Και ευτυχώς τον καθένα μας τον τραβάνε πολλές και διάφορες τέτοιες, έτσι που το όμορφο γίνεται τελικά θολό και ακαθόριστο.