Καταρχην δεν κραζουμε κανεναν.Σε αυτο που συμφωνω ειναι οτι η εξομολογουμενη πρεπει να προχωρησει. Ωστοσο αυτο δεν γινεται με νουθεσιες, αρνηση και κατακριση των συναισθηματων της. Εγω θα την συμβουλευα να αφησει τον εαυτο της για λιγο καιρο και να νιωσει ολα τα αρνητικα συναισθηματα που τις προκαλεσε η εγκαταλειψη του πατερα της. Να παψει να νιωθει ντροπη να κλαψει να ξεσπασει. Ειναι ανθρωπινο. Δεν ειναι ντροπη, ουτε κατακριτεο. Ας το βιωσει για να απελευθερωθει. Και μετα μπορει να προχωρησει.