Σχεδόν πάντα. 1ο όνειρο: να ταξιδέψω με τραίνο σε διάφορες χώρες. Αγαπώ τα τραίνα, τα τοπία ειδικά όταν φευγαλέα φεύγουν από μπροστά σου, τις τυχαίες συναντήσεις με εντελώς διαφορετικά άτομα από σένα και τις κουβέντες διαμαντάκια που σου αφήνουν όμορφη γεύση.Μικρότερη σκεφτόμουν πόσο πολύ θα γούσταρα να ταξιδεύω με πλοίο, σκεφτόμουν μέχρι και την αντίστοιχη σχολή: εγώ, η θάλασσα που μου παίρνει όλες τις έγνοιες και ένα βιβλίο, μια ρουτίνα μηνών και μια άλλη πραγματικότητα γι΄άλλους. Το 'χα χτίσει ως και το να φαντάζομαι πόσο σπιθαμή θα γνώριζα το πλοίο. Με το νου μου έχω κάνει άπειρα ταξίδια, ειδικά με τα βιβλία αλλά και με τη ζωηρή φαντασία που διαθέτω κι έχω ξεφύγει. Στην πράξη πάντα βάζω: «Το πρώτα ας τελειώσω αυτό και μετά με 2-3 εφόδια ας φύγω.» Πάντα με φαντάζομαι σε μια συνεχόμενη φυγή και να διαπιστώνω πως όπου κι αν πάω δεν μπορώ να ξεφύγω απ' τον εαυτό μου. Υ.Γ. Οι τυχοδιώκτες, οι τσιγγάνοι και οι αλήτες που δεν είχαν σταθερή στέγη, κανένα δικό τους αντικείμενο, ταξίδευαν κι επιβίωναν ήταν νομίζω οι πιο μεγάλοι μου ήρωες. Ζήλευα τα κότσια τους, εγώ που φοβάμαι έως και τη σκιά μου και γι΄ αυτό επαναλάμβανα στον εαυτό μου ότι γενναίος δεν είναι όποιος δεν φοβάται, αλλά όποιος αντιμετωπίζει τους φόβους του. Μετά ζήλευα τους συγγραφείς που ήταν ικανοί να δημιουργούνε τέτοιους κόσμους γιατί σημαίνει πως κάπου υπάρχουνε μέσα τους κι ας μην φύγουν ποτέ από την περιοχή που μένουν κι αυτό είναι πιο δύσκολο: να κουβαλάς δικούς σου κόσμους κι όχι να δανείζεσαι άλλων. Οπότε ναι, πάντα θέλω να φύγω εκτόοοοοοοος από ελάχιστες φορές και τότε ήξερα ότι ήμουν ευτυχισμένη. :)