Αυτό σου λέω, είναι εύκολο να συνηθίσει κάποιος στην αδράνεια. Μπορεί στα σχολικά χρόνια να ήταν από επιλογή, όμως συνεχίζει να το επιλέγει θέλοντας και μη.Δυστυχώς δεν γίνεται για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να μην έχεις έρθει κοντά με άνθρωπο και να ξυπνήσεις ένα πρωί στα τριανταφεύγα και να πεις "τώρα είμαι έτοιμη, θέλω να αγαπήσω με όλο μου το είναι". Δεν ξέρεις που παν τα τέσσερα από σχέσεις, δεν ξέρεις την ερωτική γλώσσα, το φλερτ, το νταραβέρι, το δίνω-παίρνω ευχαρίστηση και περιμένεις να σου σκάσει ο έρωτας της ζωής σου για να γιορτάσετε τον Βαλεντίνο; Σκληρή διαπίστωση, μακάρι να διαψευστώ και γενικά να διαψεύδομαι σ'αυτές τις περιπτώσεις, αλλά κάπου πιστεύω οτι πάντα από πίσω κρύβεται τεράστιο πρόβλημα επικοινωνίας (λεκτική ή σωματική-σωματική επικοινωνία, όχι εμφάνιση) και φυσικά οι απαιτήσεις και η ιδέα για τον εαυτό μας που φτάνουν στο Θεό.