Συνάνθρωπε γλυκιέ, σου στέλνω μια θερμή αγκαλιά εκεί στην ερημιά σου, σκούπισε τα όμορφα μάτια σου και μη βασανίζεις άλλο την καρδιά. Και γω με αλεπού την πάτησα και δεν είναι το χρώμα του σταχυού, μα της κανέλας που με κάνει και βουρκώνω. Συχνά συλλογιέμαι αν αξίζει η καρδιά να νιώθει τόση θλίψη για μια απουσία, αν θα ήταν καλύτερο να μην είχαν ακουστεί ποτέ αυτές οι καμπάνες στο πρώτο βλέμμα, άγγιγμα, φιλί...κάθε φορά η απάντηση που δίνω στον εαυτό μου είναι η ίδια... "αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου"