Συμφωνώ μαζί σου ότι θα πρέπει να εστιάσει στη θετική πλευρά (ότι έχει εργασία και πληρώνεται), όμως στην πραγματικότητα αυτό είναι αδύνατον. Νομίζω ότι δεν γίνεται να μην επηρεάζεσαι από τη στιγμή που καλείσαι να συνεννοηθείς και να συνεργαστείς με τους συναδέλφους σου. Αν το κλίμα δεν είναι καλό, υπάρχει τριβή όσο και να προσπαθήσεις να αποστασιοποιηθείς. Επίσης αυτό το κομμάτι "αν ξερεις πως ο άλλος είναι σκ@τοχαρακτήρας και επίτηδες έχει εκνευριστική συμπεριφορά τότε να αδιαφορήσεις για να σκάει ο ίδιος.", δεν υφίσταται. Η δουλειά δεν είναι η παρέα του πανεπιστημίου "σου πα", "μου πες", "δεν μου μιλάει, "δεν του μιλάω". Στη δουλειά, όσο σκ@ατοχαρακτήρας κι αν είναι ο άλλος, πρέπει να ελιχθείς με επαγγελματισμό για να φέρεις εις πέρας τις αρμοδιότητές σου. Μην ξεχνάς ότι "ο άλλος" μπορεί να είναι και ανώτερός σου.Προσδιορίζω λοιπόν, ότι διαφωνώ στην ουσία που αποκόμισα από το πρώτο σχόλιο, ότι δηλαδή αφού έχει δουλειά και πληρώνεται δεν πρέπει να έχει παράπονο/"μουρμουράει" και ας φθείρεται ψυχικά. Πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Υπάρχει και χειρότερο από το να μην έχεις δουλειά. Αυτό τί σημαίνει όμως? Ότι δεν πρέπει να προσβλέπουμε και να κυνηγάμε κάτι καλύτερο? Εκεί είναι η διαφωνία μου.