Και ένα τελευταίο θα πω που μου ήρθε τώρα. Απ' ότι βλέπω, μας μεγαλώσαν ρε γαμώτο οι γονείς μας και σένα και μένα πολύ καλά παιδιά και πολύ προστατευμένα. Από την μία μεριά ευλογία που έχουμε τόσο δοτικούς γονείς, να λες και συ τώρα δε θέλω να τους απογοητεύσω όπως έλεγα και γω και θέλω να βοηθήσω τον συνάνθρωπο κλπ. Από την άλλη Alex μου, δυστυχώς θέλει η ζωή λίγη ψυχρότητα και λογική στις αποφάσεις, διότι σε τρώει πραγματικά η μαρμάγκα αργότερα, όπως μετα λύπης μου διαπίστωσα αφότου τελείωσα και από πρώτο χέρι, άσχετα αν μου το λέγανε. Δεν πίστευα κανέναν, για το πόσο άσχημα μπορεί να είναι ή να έρθουν τα πράγματα, παρόλο που είχα άλλα σχέδια, μέχρι που να το δω, όπως και συ μάλλον δεν πιστεύεις εμένα τώρα. Συνεχισε την συζήτηση με τους γονείς σου, δείξε ψυχραιμία και μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να πνιγεί στο βάρος του θέματος αυτού γιατί στην τελική, είσαι ακόμα νέο παιδί με την υγεία του και δικαιούται να έχει και λίγο την ανεμελιά της ηλικίας του και να μην αισθάνεται από τώρα να σώσει όλο τον κόσμο, αφού σου δίνεται η ευκαιρία να την έχεις αυτή την ανεμελιά για κάποια χρόνια ακόμα. Όχι να τα γράψεις όλα στα παλιά σου τα τα παπούτσια, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Απλά, λίγο πιο χαλαρά το μυαλό, συνέχισε αυτό που κάνεις και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους και θα ξεκαθαρίσουν. Επέτρεψε στον εαυτό σου να καθύστερήσει και λίγο, δε χάθηκε ο κόσμος. Σε πιάνουν οι ενοχές του καλού παιδίου, το ξέρω, αλλά ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει, πάση θυσία, να το ξέρεις και αν είναι να γίνεις στην πορεία γιατρός, θα γίνεις σίγουρα. Άστο να φανεί.