Εχω κόψει την ενημέρωση από την ελληνική τηλεόραση εδώ και δύο δεκαετίες (με μόνη εξαίρεση τις βραδιές των εκλογών). Ωστόσο, σε σπίτια φίλων μπορώ πολύ εύκολα να διακρίνω αν το ρεπορτάζ προέρχεται από ιδιωτικό κανάλι ή από την ΕΡΤ. Στα πρώτα, η ροή και η εκφορά του λόγου έχει σχεδόν πάντα μια στρεσογόνα έως υστερική ταχύτητα. Θυμάμαι δε την εξής πολύ χαρακτηριστική ιστορία: 2005, η εποχή των εξεγέρσεων και των ταραχών στις υποβαθμισμένες συνοικίες του Παρισιού, σημαντικό τμήμα της γαλλικής πρωτεύουσας φλέγεται. Είχαμε καλέσει ένα φίλο, ο οποίος φτάνει σπίτι την ώρα που αρχίζει το βραδινό γαλλικό τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων στο TV5, το οποίο θέλαμε να δούμε για να έχουμε και μια εικόνα του πως βλέπουν τα γεγονότα τα κυρίαρχα γαλλικά ΜΜΕ. Ο (μη γαλλομαθής) φίλος μας απλά χαζεύει τις εικόνες. Ξαφνικά πετάγεται έκπληκτος: "Δεν είναι δυνατόν! Εδώ γίνεται χαμός πραγματικά και, ούτε η παραμικρή δραματική μουσική υπόκρουση! Κι η δημοσιογράφος ψυχραιμότατη και ατάραχη λες και παρουσιάζει μικροσυμπλακή! Εδώ οι δικοί μας κάνουν να φαίνεται το παραμικρό σαν μια τραγωδία από το τέλος του κόσμου."