Είναι κάτι οξύμωρο και πρωτόγνωρο. Μέσω σπίτι, ισοδυναμεί με στάσης ευθύνης για το σύνολο.- Αλλά, είμαστε όντα ψυχο-σωματικά και δεν ικανοποιούμαστε με γλυκανάλατα χαγκστασκ αγκαλιάς, ή, κατ οίκον συναυλίες. Όποιος διαφωνεί ας ρίξει π.χ. μία ματιά στην γλώσσα του σώματος και πόσα εκείνη μπορεί ασυνείδητα να δηλώνει. Δηλαδή, απέναντι στο ίδιο ακριβώς «σύνολο» για το οποίο αλτρουιστικά νοιάζομαι κρατάω αποστάσεις αποστείρωσης. Βλέπεις γνωστό και αντανακλαστικά πάτε και οι δύο ένα βήμα πίσω προτού μιλήσετε και όταν επισκέπτεσαι το πατρικό σου με τους ηλικιωμένους γονείς φοβάσαι να ακουμπήσεις όλα εκείνα που κάποτε ήταν προέκταση του εαυτού του. Πας σούπερ μάρκετ και φοβάσαι να απευθυνθείς στον υπάλληλο, πίσω από την μάσκα. Το πρόβλημα με αυτήν την κατάσταση είναι πως θα μας κληρονομήσει έναν (σωματικό, τουλάχιστον) φόβο για τον άλλον ο οποίος θα μπορούσε -υπό ορισμένες απευκταίες συνθήκες π.χ. εξαιρετικής παράτασης- να γίνει και πάγιος. Μπορεί και όχι.Μέσω σπίτι, συνεπάγεται και μένω εντός μου.Με την κακή έννοια. Πολίτης μπορεί να είμαι. Μα, Κοινωνία, δεν έχω. Και για αυτό δεν μου αρκεί.