Τη διαδοχή της εικόνας ενός παιδιού που μάτωσε τα γόνατα του,διαδέχτηκε η εικόνα ενός χτυπημένου παιδιού κι εκεί συνδέθηκε ένα κομμάτι δικό μου, φέρνοντας συγκίνησηκι ένα χαμόγελο , αναλογιζόμενος την αρμονική και σύντονη φωνή του παραπόνου του παιδιού, στα ήρεμα χείλη του ενήλικα.Η απόσταση μεταξύ των δύο εικόνων και αιτιατών γεγονότων,είναι μεγάλη, μα η απόσταση μέχρι την ανοιχτή αγκαλιά είναικαι παραμένει ίδια, ίση και ψυχικά αναγκαία.Το κουκούλι συνεχίζει να ‘’χτίζεται΄΄ δημιουργικά αργά, σταθεράκαι βέβαια, ευοίωνα. Οι προβληματισμοί αυτοί , νιώθω ότι είναι επίκαιροι μα και διαχρονικά ενταγμένοι ,στις χαραμάδες των ονείρωνμας και πλέκουν την α-σταθερή ζωή μας. Η χαρά που ένιωσα διαβάζοντας αυτή τη συνέντευξη , μετουσιώθηκε σεφως και γαλήνη και οφείλω τουλάχιστον να μοιραστώ και να επικοινωνήσω τοσυναίσθημα σε έναν κόσμο που τόσο πολύ το απενεργοποιεί στην έκφραση του.Φίλιππος