Μια καλή αρχή θα είναι,να πάψουμε,να απαντάμε σαν να γράφουμε εκθέσεις ιδεών.Οι άνθρωποι έχουμε και κακά ένστικτα.Έχουμε και άσχημες πλευρές.Είμαστε διαφορετικοί και δυσκολευόμαστε,να συμβιώσουμε αρμονικά.Ακόμα και τα παιδιά.Κι αν μιλάμε για άγουρη ενηλικίωση σήμερα,τι να πούμε για εποχές,που ήμασταν σε πόλεμο,για εποχές που έβγαιναν τα παιδιά πολύ μικρά στο μεροκάματο,για τότε που το ξύλο έβγαινε απ'τον παράδεισο;Δεν είχαν βίαια βιώματα τότε;Ήταν ποτέ αγγελικά πλασμένος ο κόσμος για τα παιδιά;Οι οικογένειες σαν το μικρό σπίτι στο λιβάδι και τα σχολεία κήποι ανθέων με μερακλήδες,υπομονετικούς κηπουρούς;Από κοινωνιολογική άποψη έχει ενδιαφέρον,να δούμε σε κάθε εποχή τι μπορεί,να πυροδοτεί παραπάνω τέτοια φαινόμενα.Πρακτικά όμως η δουλειά μας και η έγνοια μας πρέπει να είναι,να βρισκόμαστε κοντά.Να παρακολουθούμε,να βλέπουμε και να προβλέπουμε.Να είμαστε ένα βήμα,πριν συμβούν αυτά.Σημάδια υπάρχουν.Και εργαλεία πολλά περισσότερα σήμερα.Το παιδάκι που το απομονώνουν,το βλέπεις.Τους φασαριόζους,τους νταήδες,τους κάπως μπλεγμένους τους ξέρεις.Τα σπίτια με ιδιαίτερα προβλήματα δεν κρύβονται.Το θέμα είναι πού βρίσκεσαι σαν σχολείο,σαν σπιτικό,σαν πολιτεία,σαν κοινωνία και τι θέση παίρνεις.Αν επεμβαίνεις και βοηθάς,ουσιαστικά όχι για να στιγματίσεις,αν κάνεις τα στραβά μάτια,αν κουκουλώνεις,γιατί είναι ψηφοφόροι σου,αν από ιδεοληψία ή από ταμπού υπονομεύεις τη δουλειά εκείνων,που μπορούν και πρέπει,να βοηθήσουν.