Αφ΄ης που δεν αναγνωρίζουμε τη Χρυσή Αυγή ως πολιτικό μόρφωμα που άγεται και φέρεται σύμφωνα με τα συμφέροντα που της υπαγορεύουν η μισαλλοδοξία, το βαθιά ανατριχιαστικό αίσθημα εκδίκησης του 'Αλλου, του Ξένου, του Διαφορετικού μετατρεπόμαστε σε υπηρέτες της προπαγάνδας της και της πλήρης σωματικής και λεκτικής διαβολής και συκοφάντησης ανθρώπων. Η λειτουργούσα κοινωνία θα υφίσταται τις συνέπειες της φαινομενικής της απάθειας και στο τραγούδι ο San Michele θα συνεχίσει να υποφέρει για άλλα τόσα χρόνια <<το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό, συντρόφια μήπως βρέθηκε και εκείνο, να φτύσω μέσα με οργή που οι νέες εποχές με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο>>. Τα ευχολόγια της τωρινής κυβέρνησης μοιάζουν άτοπα και εκτός χρόνου. Η συγκαταβατική στάση αποτελεί την αιχμή δόρατος, από την στιγμή που οι αστυνόμοι παρέμεναν κεραυνοβολημένοι (ποιος ξέρει από τι;) να κοιτάζουν ενεοί και άπραγοι έναν άνθρωπο να ξυλοκοπείται επί τέσσερα λεπτά. Σα χώρα έχουμε φτάσει στο χείλος της αβύσσου και αυτή την φορά το άλλοθι δεν θα είναι ότι τελείωσαν τα χρήματα. Ο πιο μαύρος μας εαυτός, αυτός ο φασίστας ξεπροβάλλει από την πίσω πόρτα.