«Πίστεψέ με, υπάρχουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ "ΜΥΑΛΑ" που ένα κλικ βελτίωσης να νιώσουν, επέστρεψαν χτες».Δράττομαι αυτή την φράση του (σεβαστού) σχόλιου σου για να εκφράσω την δική μου άποψη:Πίστεψέ με, τα ίδια μυαλά, για την ακρίβεια άνθρωποι κάθε μορφωτικού επιπέδου, (υπερ)ενεργοί στην εργασία, καθότι δεν φύγανε μόνο πτυχιούχοι και... υπερπτυχιούχοι, φύγανε και νέοι άνθρωποι χωρίς πτυχία, αρκετοί με οικογένειες, που τους έφαγε η... πτωχεία, όταν και αν ποτέ επιστρέψουν επειδή ένιωσαν ένα κλικ βελτίωσης (που είναι σχεδόν ακατόρθωτο, καθότι ένα κλικ δεν είναι τίποτα μπροστά στο «μπαμ» των --αυτονόητων-- ιδανικών [σχεδόν ηδονικών] συνθηκών που συνάντησαν στο εξωτερικό, εκεί που επέλεξαν και πήγαν), αυτά τα μυαλά, πιο σωστά όλοι αυτοί οι άνθρωποι με το που επιστρέψουν, καθώς έχουν πια ένα βιωματικό μέτρο σύγκρισης, θα ξαναφύγουν. Όμως δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ και πολύ καλά θα κάνουν.Όσοι έχετε το θάρρος και την ελάχιστη ικανότητα αντίληψης των καταστάσεων και μπορείτε να φύγετε, φύγετε. Η κατάσταση στην Ελλάδα θα χειροτερέψει περισσότερο. Τα αποτελέσματα της κρίσης τώρα θα αρχίσουν να φαίνονται πραγματικά. Το ταπεράκι της μαμάς και τα οικονομικά τσονταρίσματα του μπαμπά δεν βοηθούν αλλά δυσχεραίνουν περισσότερο την πραγματικότητα μας. Η... αθάνατη, ελληνική (υπερπροστατευτική και παρεμβατική) οικογένεια βλαπτικά λειτούργησε (και συνεχίζει να λειτουργεί). Με τα παιδικά-εφηβικά δωμάτια των πατρικών μας να έχουν μείνει στην «συντήρηση», από τη μία ως παρηγοριά στους γονείς μας ότι δεν φύγαμε από δίπλα τους και από την άλλη μήπως χρειαστεί να επιστρέψουμε, όπως σε πολλές περιπτώσεις έγινε. Αν είχαμε μάθει να είμαστε πραγματικά ανεξάρτητοι και αυτοεξυπηρετούμενοι ως μονάδες (κατ΄επέκταση και ως κράτος που δεν είχε μάθει, τόσο λανθασμένα, να στηρίζεται στις οικονομικές, υποβοηθητικές επιχορηγήσεις χωρίς να παράγει τίποτα δικό του), δεν θα είχαμε ανεχτεί στο παραμικρό όλη αυτή την εξευτελιστική (και αυτοεξευτελιστική) κατάσταση την οποία υπεστήκαμε και συνεχίζουμε να βιώνουμε (χεσμένοι επάνω μας!...).Η καταστάσεις και η δυναμική στον κόσμο μας έτσι όπως τις μάθαμε οι παλαιότεροι (ή μας τις μάθανε) αλλάζουν. Η μετακίνηση και η μετοίκηση είναι ένα νέο δεδομένο το οποίο θα παγιωθεί, ειδικά εντός της Ευρωπαϊκής, οικονομικής ομοσπονδίας (ενώσεως), εάν συνεχίζει να υφίσταται, που όλα δείχνουν πως το μοντέλο αυτό δεν πρόκειται να εγκαταλειφτεί ή να αλλάξει, κάτι που σε διαφορετική περίπτωση θα ισοδυναμούσε σε καταστροφικές συνέπειες, ισοδύναμες με κομήτη που έπεσε επάνω στην Ευρώπη. Τυχερές οι νέες γενιές που από εδώ και στο εξής θα μάθουν αυτό το νέο μοντέλο πραγματικότητας, ικανές να επιλέξουν και να προσαρμοστούν σε συνθήκες διαβίωσης, οι οποίες δεν είναι απαραίτητο και υποχρεωτικό να είναι στον «εθνικό» τους, πατρικό τόπο και κυρίως χωρίς καμία ενοχή για τις συγκεκριμένες επιλογές τους, βλακωδών νοοτροπιών, «Τι είναι η πατρίδας μας» και όπως γράφει ο ποιητής: «Τι είναι η πατρίδα μας; / Μην είν' οι κάμποι; / Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά; / Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει; / Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;», κτλ, κτλ. --- (Θα προσθέσω εγώ, «Μην είναι η μ@@κία που μας δέρνει;»)!...Νεούδια μου όμορφα και ωραία (αλλά και οι μεγαλύτεροι), σηκωθείτε να φύγετε από αυτή την χώρα-κοροϊδία, χώρα των γερόντων που δεν σας σέβονται στο παραμικρό, να πάτε σε τόπους πραγματικά ωραίους, γιατί το ωραίο και όμορφο δεν είναι μόνο η φυσική εμφάνιση και οι ομαλές καιρικές συνθήκες ενός τόπου αλλά κάτι ουσιαστικότερο κάτι βαθύτερο που το κάνουν οι άνθρωποι, να βρείτε την υγειά σας, την ηρεμία σας, κυρίως να έχετε την αξιοπρέπεια σας! Ρωτήστε όσους φύγανε και δεν θα σας πουν το αντίθετο.Υ.Γ.: Εργάστηκα στο εξωτερικό για αρκετά χρόνια και ήμουν ευτυχισμένος και υγιής με όλη τη σημασία των λέξεων. Κάποια στιγμή, για σοβαρούς, προσωπικούς λόγους επέστεψα στην Ελλάδα. Το μετανιώνω κάθε ημέρα που επέστρεψα και ετοιμάζομαι να απαγκιστρωθώ από τις αρρωστημένες, εξευτελιστικές και αναξιοπρεπείς καταστάσεις που έμπλεξα ξανά (που δυστυχώς ο μέσος πολίτης της χώρας μας τις θεωρεί αυτονόητες, ξεστομίζοντας συχνά την αισχρή φράση, «και τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα...», - αν είναι δυνατόν!...) και να φύγω πάλι στο εξωτερικό (κεντρική Ευρώπη). Να κάνω και μια σημαντική διευκρίνηση: Στα πραγματικά πολιτισμένα, ευρωπαϊκά κράτη/κοινωνίες δεν θα εκτιμηθείτε, σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο, γιατί κατέχετε πτυχία (αυτή η λανθασμένη αντίληψη είναι αποτέλεσμα των δικών μας, αρρωστημένων και βλακωδών συμπλεγμάτων...), αλλά γιατί πρωτίστως αξίζετε ως άνθρωποι την εκτίμηση και τον σεβασμό.
