Είμαι καπνίστρια και βαριά καπνίστρια.Εδώ και χρόνια προσπαθώ να αντισταθώ στη χαλαρότητα,που υπάρχει,και να μην καπνίζω μέσα.Όχι,ότι το κατάφερνα πάντα.Ειδικά όταν υπήρχε κι άλλος καπνιστής στην παρέα και το τασάκι μπροστά μας.Έξω,όταν δεν καπνίζουν οι διπλανοί μου και καταλαβαίνω,ότι θα ενοχλήσω,επίσης προσπαθώ να πάω πιο πέρα.Κι ας το ντουμανιάζουν στο παραδίπλα τραπέζι.Το παλεύω.Και αισθάνομαι πολύ άσχημα που για χρόνια δεν το σκεφτόμουν όσο θα έπρεπε.Και το νόμο θα τον τηρήσω.Με το που αναρτήθηκε σχετική πινακίδα σε ημιυπαίθριο χώρο στην καφετέρια που πάω καθημερινά,δε διανοήθηκα να ανάψω.Ούτε προτίμησα τραπεζάκι πιο έξω,ενώ το έχει προβλέψει το κατάστημα.Τις πρώτες μέρες στον ημιυπαίθριο οι πελάτες ήταν ελάχιστοι.Σε μια βδομάδα έχει σχεδόν όσους και πριν.Μπορεί ακόμα να θρέφεται ποιητικά το φαντασιακό μας με καφενέδες και μπουζοκομάγαζα μέσα στην κάπνα,με πιο "λαϊκές","περιθωριακές","λούμπεν" ίσως,"αυτοκαταστροφικές","αντιστασιακές" καταστάσεις και εικόνες,αλλά στον πραγματικό κόσμο δεν είναι και τόσο γοητευτικά αυτά.Δεν είμαστε ήρωες ταινιών ή λογοτεχνικών πονημάτων.Και κάπου κι αυτό το ρούχο,που ντύνει τον σκοτεινό,κατατρεγμένο,βασανισμένο,αλλά ψαγμένο και βαθιά πολιτικό,ευαίσθητο,δημιουργικό τύπο,που παραδέρνει με τα πάθη του και σαν να αντλεί μεγάλο μέρος της ποιότητας του από αυτά,ας παλιώσει πια.Κακά τα ψέματα.Οι περισσότεροι μόνο τα πάθη έχουμε κι όσο κι αν φοράμε αυτό το ρούχο,για να νιώσουμε ή να δείξουμε κάπως,δε θα γίνουμε άλλοι έτσι.Μια βλαπτική συνήθεια είναι και για εμάς και για τους γύρω μας.Ούτε στο σπίτι μου θα μείνω ούτε αποκλεισμένη θα νιώσω ούτε έχω σκοπό,να το κάνω δράμα όλο αυτό.Καπνίστρια είμαι,εθισμένη είμαι,αλλά δεν είμαι τα τσιγάρα μου και δεν αισθάνομαι θιγμένη.Ούτε στο φαντασιακό μου ούτε στην πραγματική ζωή.Λυπάμαι μόνο για εκείνα τα χρόνια,που δεν σκεφτόμουν τόσο τους γύρω μου.