Πλάκα έχει... Υποστηρίζουμε φανατικά το δικαίωμα στην προσβολή ως προϋπόθεση της ελευθερίας της σκέψης, λέμε ότι "δεν πρέπει να χρησιμοποιείται η επικείμενη προσβολή ως άλλοθι λογοκρισίας", υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στην σάτιρα, ακόμη και την πιο ανηλεή, υπερασπιζόμαστε τον Αρκά όταν βάλλεται εξ αριστερών, υπερασπιζόμαστε τους σκιτσογράφους που διακωμωδούν τον Μωάμεθ. Και, ταυτόχρονα, εξεγειρόμαστε έμπλεοι οργής για την ειρωνεία, την προσβολή των ιερών και οσίων, για την σάτιρα ενός τριτοκοσμικού κατάλοιπου ολοκληρωτικών καθεστώτων. Ενός κατάλοιπου που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα ιδανικά για τα οποία υποτίθεται ότι τιμούμε τους νεκρούς μας, με την έννοια της Δημοκρατίας, με την αξία του ίδιου του Συντάγματος που "κινδυνεύει" υποτίθεται με κατάλυση από την "έλλειψη" πατριωτισμού και όχι από την διεστραμμένη, την αρρωστημένη εκδοχή του. Για ένα αιχμηρό και πετυχημένο αστείο που, αυτήν την φορά, απευθύνεται και στοχεύει εμάς και τον "πατριωτισμό" μας που, ως γνωστόν, τον έχουμε καπαρώσει εμείς, οι "καλοί" Έλληνες, οι σωστοί πατριώτες, η "πλειοψηφία". Γιατί, ως γνωστόν, όταν η πλειοψηφία προσβάλλεται, η μειοψηφία πρέπει να βγάζει τον σκασμό. Ακόμη και αναγκαστικά. Ακόμη και με απελάσεις και πρακτικές που θυμίζουν μεταξικές "διευθετήσεις". Γιατί στην πραγματικότητα, το ζητούμενο δεν είναι - και δεν ήταν ποτέ - η πολυφωνία, η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Το ζητούμενο ήταν - και είναι πάντα - το φίμωτρο. Το mute.