Πήγαινα στο νεκροταφείο τα προηγούμενα χρόνια, τακτικά, για τους δικούς μου κι όταν πας συχνά, αρχίζεις να παρατηρείς τάφους, τους "ενοίκους" τους και τους δικούς τους. Τα "παιδιά" και οι "νέοι πάντοτε μου τράβαγαν την προσοχή, καθώς οι τάφοι τους ήταν ...ιδιαίτεροι και λογικό. Ήταν ένα παλικάρι, λοιπόν, ένας ωραίος τύπος φαινόταν, ολίγον στο ιντελεκτουέλ, ολίγον στο φρικιό, ολίγον στο ταξιδιώτικό, που στον δικό του τάφο οι δικοί του είχαν ζητήσει να χαράξουν κάτι μάλλον ασυνήθιστο (σε σχέση -τουλάχιστον- με τους γλυκερούς στίχους αγάπης προς το εκάστοτε εκλιπόντα πρόσωπο ή σε σχέση με τους προκάτ στίχους θρησκευτικού περιεχομένου που έβρισκες αλλού) και κάτι που σκεπτόμουν ότι είναι πολύ αφοριστικό, for my liking... ...Αλλά σήμερα το θυμήθηκα, πάλι, κι έλεγε το εξής:"Είστε όλοι γελοίοι".