Στα πεζοδρομια βλεπει κανεις το επιπεδο κοινωνικης παιδειας του λαου μας. Αν και ζω διομισυ δεκαετιες σε μια πολη-διαμαντι, το Σαν Φρανσισκο, εχω κανει παρεμβασεις να σουλουπωθουν πεζοδρομια, να βουλωθουν λακουβες, να καθαριστουν προσοψεις κτιριων στη Ακτη Τζελεπη, στο παραλιμνιο στον Πειραια ( απο την απαισια πλατεουλα "υποδοχης" εξω απ το ΗΣΑΠ στη γεφυρα Καλατραβα μεχρι την Αγια Τριαδα και την Σοφοκλεους ), στον Πυργο, στο φαναρι του Διογενη, λιγο πιο κατω στις στυλες, στην Πατησιων εξω απ το Αρχαιολογικο και αλλου, πριν και αφοτου εφυγα για Αμερικη. Πληγωνομαι οταν βλεπω την αδιαφορια του κοσμου, το αλυτο προβλημα του παρκιν, την αισθητικη τρομοκρατια του ανεξελεγκτου γκραφιτι, την εγκαταλειψη των παλιων νεοκλασσικων απο ανθρωπους που τυφλα ταυτιζουν καθε καινουργιο trend με προοδο. Ειναι μια αντικατοπτριση της αδυναμιας μας να συλλαβουμε τη χωρα ως εναν ενιαιο προτζεκτ. Πνιγμενοι στον παρτικιουλαρισμο, τ βιαιη και κυνικη υπερατομικοτητα, τον ετσιθελισμο ( για να χρησιμοποιησω ενα μεταπολιτευτικο νεολογισμο της μοδας ) της επιβολης των λιγων στους πολλους' της επιβολης του ασυνειδητου των οικονομικα δυνατοτερων και των διαφορων αντιδραστικων με τα δικα τους απωθημενα. Αυθαδης ηχορυπανση, αποστασιοποιηση απο την ενεργη μας σχεση με το αστικο περιβαλλον, ωχ-βραδερφισμος αναμεμυγμενος με οπορτουνισμο, και αφ υψηλου ποζα παρτικιουλαρισμων ( πανακριβο μπαρ με φοβερο εσωτερικο ντιζα'ι'ν διπλα σε τονους απο αισθητικα σκουπιδια ), αποδυκνειουν οτι τουλαχιστον για την Αθηνα και τον Πειραια, η ΜΙΣΗ Ελλαδα ζει σε δυο πολεις που δεν αγαπα, δε συμπαθει, δεν φροντιζει, σαν να ζει σε δυο πολεις απ οπου δε καταγεται παρα μονο κατ αναγκη ( κι αυτο το τελευταιο το αναφερω συνειδητα γι αυτους που τα μηντια ονομαζουν εφεμιστικα "εκδρομεις" των Χριστουγεννων και Πασχα). Τα τελευταια χρονια εχουν γινει αρκετες μεμονωμενες προσπαθειες ( δενδροφυτευσεις σε παρκα, κινητοποιησεις κατοικων για διαφορα ζητηματα που αφορουν την ποιοτητα ζωης στα μεγαλα αστικα κεντρα, δρασεις απο τους Μονουμεντα, Ατενιστας, τους πανθηρες, απο τον Γιωργο τον Ζουπανο, τον πανεπιστημιακο, ομαδες καθαρισμων παραλιων κοκ ) δε κρυβω ομως οτι το ελλειμμα κοινωνικης παιδειας εξακολουθει να διατηρηται στερωντας το λαο μας απο μια πιο αναβαθμισμενη ποιοτητα ζωης στα μεγαλα αστικα κεντρα. Ισως φταιει η προβληματικη συλληψη που εχουμε για τη σχεση κρατους-πολιτη-κοινωνιας. Οταν το 2011, πηγα στην Οδοποιια του Δ. Αθηνων στην Αθηνας 16 και ζητησα να βουλωσουν μια λακουβα μπροστα στο Αρχαιολογικο Μουσειο στο πεζοδρομιο, επρεπε να τους πω οτι εχω σχεση με τους New York Times για να μου πουν οτι : "Κ. ν δεν ειναι υπευθυνοτητα μας αλλα θα το κανουμε, θα παρουμε τηλεφωνο και θα ριξουν εναν κουβα τσιμεντο..." Το καναν, αλλα σαν να ηταν αγγαρεια. Αν σεβομασταν τους εαυτους μας - και την ιστορια μας - πεζοδρομοι οπως αυτοι θα πρεπε να διοργανωνουν εβδομαδιαια, εθελοντικες δρασεις καθαρισμου πχ απο σχολεια, και να θεωρειται ιδιαιτερη τιμη γι αυτους που το κανουν. Η αισθητικη που βγαζει το αστικο τοπιο της μισης Ελλαδας διαμορφωνει τις αξιες και την ψυχοσυνθεση μας. ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ κι οσοι την αποφευγουν 'η την σνομπαρουν διχως να προσπαθουν να την καλυτερεψουν αρνουνται την κοινωνικο-πολιτικη τους υποσταση μεσα στην ιδια τους την κοινωνια.
