Προχωρημένο το χωριό. Ταχυσαρωτικά τα παιδιά της παρέας.Δεν ξέρω πολλούς που είχαν τότε βαλάντιο για πολύ βινύλιο. Όποιος είχε καλό στερεοφωνικό την εποχή εκείνη, των υπερβολικών δασμών «ειδών πολυτελείας» ενός ραδιοενισχυτή, ηχείων, καλό πικάπ και κασετόφωνο, πρέπει να είχε τζάκι ή στενό συγγενή ναυτικό εκεί στα ξένα. Τότε η μουσική μόρφωση έρχονταν από τους πειρα(μα)τικούς σταθμούς, τον μόνο νόμιμο τον Αμερικάνικο, παράνομες κασέτες φίλων, και ότι αξιόλογο ολοκαίνουργιο από τους αρθογράφους του Ήχος. Είχαν φωτογραφίες, περιέγραφαν μελωδίες, διαβάζοντας νιώθαμε μαζί τους τα τραντάγματα από ντραμς και ηλεκτρικές κιθάρες, σαν να είμαστε σε συναυλία χορεύοντας πρώτη γραμμή. Δεν θυμάμαι ονόματα μια που διαβάζαμε κλεφτά εδώ κι εκεί, αλλά ήταν γερές Πένες με Π.Εκεί μάθαμε για τους στίχους του Bob Dylan, τις ορμητικές εκρήξεις των Who, την αρμονία των Yes, τις μελωδίες του Steve Miller. Αυτοί που ήταν μυημένοι ήταν στους άλλους...εξωγήινοι. Η εποχή που ροκ στην Ελλάδα σήμαινε LZ και το σινεμά της γειτονιάς έβαζε όλα του Stairway to Heaven με κάθε ευκαιρία. Υποψιασμένοι ότι οι συχνές διακοπές των έργων δεν ήταν λόγω τεχνικής βλάβης αλλά εγκεφαλικής. Οκτώ λεπτά οι νευρώνες να χτυπιούνται αναμεταξύ τους …η αρχή με το τέλος. Οι τελευταίες εκρήξεις του σουπερνόβα που λέμε κλασική ρόκ.Ναι είχε δίκιο ο αδελφός της Σώτης. Το «Aqualung» χορεύεται και μάλιστα ομαδικά. Δεκάδες χιλιάδες άτομα στην συναυλία τους στο Madison Square Garden. Διπλοχορεύεται, με σώμα και φώς.Οι καρεκλάδες βαπτίσθηκαν λίγο αργότερα.Το 73 ήταν τα γκιράπια οι πρώτοι διδάξαντες. James Brown και Sex Machine έπαιζε παντού, σε πάρτι, έξω, μέσα, και στο υπόγειο κοντά στο περιβολάκι.
