ΤΟ δικό σου λάθος: υπερβολικά δοτικός σε βαθμό που δεν άφησες κάτι για σένα αλλά και σε καθιστούσε δεδομένο και κάπως ανιαρό(προβλέψιμο κάπως) . Παράλληλα δε, δίνεις την αίσθηση ότι κρέμασες όλη σου την ύπαρξη : πάνω της. Μέγα φάουλ και τα δύο.Η λύση; Αν έχεις κολλήσει τόσο άσχημα που μόνος σου δεν μπορείς να ξεκολλήσεις ζητάς και από κάποιον βοηθό βοήθεια. Εσύ εστιάζεις τόσο καιρό σε εκείνη. Εκείνη δεν είναι μέρος της ζωής σου πλέον. Εκείνη μπορούσε, τόσο της έκοβε, τόσα ένιωθε και σε άδειασε. Εσύ γιατί αδειάζεις κι άλλα 2 χρόνια για ένα τέτοιο άτομο; Και να γύριζε, και να σε αγαπούσε, δεν θα σου δώσει πρόσθετη αξία: διαθέτεις ήδη. :) Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ εύθραυστες, ανά πάσα στιγμή διαλύονται χωρίς να το πάρεις πρέφα. Οι προσφορές που κάνουμε στους άλλους δεν είναι μέσο δέσμευσης: έκανες αυτά που ένιωθες. Δεν κερδίζεται η αγάπη έτσι, μας αγαπούν γι' αυτό που είμαστε και στην καλύτερη εκτίμησαν αυτά που διαθέσαμε. Η μόνη σχέση που διαρκεί είναι με τον εαυτό μας. Αυτή ταλαιπωρείς τώρα για ένα άτομο που δεν είναι μέρος της ζωής σου. Πλέον, είστε ξένοι.