Νομίζω πως τα έχεις μπερδέψει λίγο τα πράγματα: άλλο πράγμα το να ψάχνεις να βρεις κάποιον που να μοιάζει στον πρώην σου κι άλλο να επιλέγεις κάποιον στο εντελώς αντίθετό του και να προσπαθείς μετά με το στανιό να τον μετατρέψεις σε υποκατάστατο του πρώην σου, λες κι οι άνθρωποι είναι πλαστελίνες να τους πλάθουμε κατά πώς μας αρέσει.Αν σου αρέσουν οι ξανθιές, γιατί να βρεις μια μελαχρινή και να την πιέσεις να τα βάψει ξανθά - που στις περισσότερες δεν ταιριάζουν κιόλας - αντί να βρεις μια ήδη έτοιμη ξανθιά; Κι αν εσύ ακούς jazz επειδή άκουγε κι ο πρώην σου jazz και θες να ακούει κι ο επόμενός σου, γιατί να μην βρεις κάποιον που κι εκείνος να έχει αυτοβούλως τα ίδια μουσικά γούστα, αντί να πάρεις κάποιον που π.χ. ακούει φανατικά Παντελίδη ή Πλούταρχο και να του επιβάλεις τα θέλω σου;Όπως καταλαβαίνεις το θέμα δεν έχει να κάνει με τις όποιες προσωπικές μας προτιμήσεις, αλλά με το κατά πόσο είναι σωστό να τις επιβάλλουμε αυτές τις προτιμήσεις μας στους άλλους, ώστε να τους ταιριάξουμε στα δικά μας καλούπια. Αν ακόμα θεωρείς πως είναι οκ να προσπαθείς να μεταλλάξεις την μοναδικότητα που έχει ένας άνθρωπος - κι ο κάθε άνθρωπος βασικά - για να τον κάνεις κλώνο του πρώην σου ή του εαυτού σου, ίσως να αναθεωρήσεις όταν βρεθεί κάποιος να κάνει το ίδιο σε εσένα. Πίστεψέ με, δε θα σου αρέσει.