Μια φορά κι έναν καιρό,πήγα στη δουλειά χωρίς μακιγιαζ...δεν ήταν για κοινωνικό πείραμα,δεν ήταν γιατί μου ξύπνησαν ξαφνικά τα ψευδοφεμινιστικά μου αισθήματα,δεν ποδοπάτησα μια τρίτη πρωί όλες μου τις ανασφάλειες...όχι...απλά είχα ξεχάσει να βάλω ξυπνητήρι και δεν προλάβαινα...και το υπέροχο κοπλιμέντο που εισέπραξα από άντρα συνάδελφο ήταν"φαίνεσαι κουρασμένη σήμερα..."Ήταν η πρώτη φορά που συναντήθηκε με τους μαύρους κύκλους μου...και η τελευταία...Ας μην έχουμε απαίτηση από όλους τους άντρες να μας αποδέχονται άβαφες...εμένα,προσωπικά ένας θα μου ήταν αρκετός... :)