Εξαιρετική η εξομολόγησή σου, δεν μπορώ να διαφωνήσω στα ουσιώδη στοιχεία της, πλην ενός: αναρωτιέσαι πού είναι οι άντρες, μα είναι δίπλα σου. Γιατί δεν τους βλέπεις; Ξέρεις γιατί δεν τους βλέπεις; γιατί σε έχουν μάθει να κυκλοφορείς αγέρωχη και να μη δίνεις σημασία στα ''πειράγματα'' του κάθε πέφτουλα, γιατί σε έμαθαν ότι ο πρίγκηπας θα έρθει να σε πάρει καβάλα στο άλογο (και αν έχει fiat δε σου κάνει), γιατί όταν σου είπε η φίλη σου να σου γνωρίσει ''ένα καλό παιδί'' το θεώρησες προξενιό και το απέρριψες πριν καν το δεις, γιατί βγαίνεις με τις φίλες σου παρέα και επειδή οι άλλες είναι στον κόσμο τους, διστάζεις να φλερτάρεις με τον γοητευτικό άντρα απέναντι γιατί ''τι θα πούνε οι φίλες σου'', γιατί εάν γνωρίσεις εμένα που είμαι 42 και ελεύθερος θα με θεωρήσεις εκ των προτέρων προβληματικό ακριβώς επειδή είμαι ελεύθερος (ενώ αν ήμουν δεσμευμένος θα ήμουν ''τσεκαρισμένος'' και άρα εντάξει...).Φυσικά, παρά τη χρήση του δεύτερου ενικού, όλα τα παραπάνω δεν αφορούν σε σένα εξομολογούμενη διότι δεν σε γνωρίζω προσωπικά. Έκανες μία προσωπική αναφορά σε μένα: στα δύσκολα όλοι λακίζουν. Ναι, είναι η μεγαλύτερη αλήθεια που έχω βιώσει στη ζωή μου. Όλοι και όλες θέλουν τις ανάλαφρες καταστάσεις, οι άλλοι είναι για τον Καιάδα.Από τα παραπάνω σχόλια συμφωνώ απόλυτα με το Λεμόνι: όλοι κοιτάζουν τις λεπτομέρειες και χάνουν την ουσία. Και καταλήγουν να βλέπουν το πέρασμα του χρόνου τους ως μία απλή λεπτομέρεια...