Εγω εχω βρεθει στην θεση σου και οντως ειναι πολυ ασχημο..Βεβαια βρεθηκα στην ηλικια των 22 σε μια ξενη πολη που σπουδαζω ακομη..επι 6 μηνες δεν ειχα ανθρωπο να μιλησω,να αλλαξω μια αποψη,να βγω εναν καφε,εστω και ενα καλημερα(επειδη κεγω ξεκοψα με παρεα).Εγω θα σου προτεινα..αυτο που ειπε και η κοπελα .1)να επικεντρωθεις σαυτα που ηδη εχεις.2) Να γραφτεις να γινεις μελος σε οσα δωρεαν πραγματα γινονται κοντα σου,απο σεμιναρια,μεχρι το οτιδηποτε.3)Γινε εθελοντρια του συλλογου,του δημου,μιας κοινωνικης ομαδας ,γινε ομως,θα παρεις τοσο μεγαλη χαρα απο το να δινεις που θα εισαι απλα ευτυχισμενη.4)Βγες εξω μονη σου,για καφε,για ποτο..οτι θα ηθελες να κανεις καντο μονη σου.5)Μην απελπιζεσαι..ο καλυτερος φιλος του ανθρωπου ειναι ο ιδιος του ο εαυτος.Αν δεν μαθεις να αγαπας και να περνας καλα με εσενα,τοτε πως περιμενεις να σαγαπησουν και να περασουν καλα μαζι σου οι αλλοι? Αγαπησε εσενα.. 6)Κανε καινουρια πραγματα,δοκιμασετα..οσο και να πιστευεις οτι δεν σαρεσουν.7)Φτιαξε την μαγεια εκει που δεν υπαρχει.:)))