Θα πρότεινα εφόσον μιλάμε για εξομολόγηση να αφήνετε τις γενικεύσεις γιατί έτσι το μόνο που καταφέρνουμε είναι να διαιωνίζουμε τα στερεότυπα για τα αγόρια κανόνια κορίτσια μακαρόνια και λοιπές μπούρδες του δημοτικού.Είναι αλήθεια ότι στην πλειονότητα τους οι άνθρωποι, λόγω ανωριμότητας και πρωτίστως ανασφάλειας, δεν είναι εξοικειωμένοι με τη σκέψη ότι ο σύντροφος τους είχε παρελθόν. Η κοινωνία μας τα προηγούμενα χρόνια προωθούσε την ιδέα ότι οι πολλοί ερωτικοί σύντροφοι είναι για τον άντρα μαγκιά ενώ για τη γυναίκα κατάρα. Στις νέες γενιές αυτό έχει αλλάξει κάπως γιατί πρακτικά δεν έβγαινε η εξίσωση (χωρίς βέβαια να έχουμε προοδεύσει ανάλογα στο κομμάτι της αυτογνωσίας και της ωριμότητας). Έτσι έχουμε μια σύγκρουση της μαλακίας στο κεφάλι του κάθε αγοριού που θέλει να συνουσιάζεται με πολλές κοπέλες, αυτές όμως να μην έχουν πάει με άλλον.Όπως καταλαβαίνει ο κάθε νοήμων άνθρωπος αυτό το πράγμα δεν γίνεται, αλλά και να γινόταν δεν είναι καθόλου λογικό. Μια γυναίκα που έχει πάει με έναν άντρα, είναι συνήθως συναισθηματικά προσκολλημένη σε αυτόν (λόγω της φύσης της πρώτης σχέσης και στα δύο φύλλα), σεξουαλικά ανώριμη και χωρίς κανένα μέτρο σύγκρισης ώστε να γνωρίζει αν σε αυτή τη σχέση είναι από επιλογή ή από τύχη. Αυτό βολεύει τους ανώριμους τύπους που πιστεύουν ότι δεν αξίζουν και πολλά, αφού στην ουσία "καπαρώνουν" μια κοπέλα και φορτώνοντας την ενοχές χρησιμοποιώντας παράλληλα τα στερεότυπα υπέρ τους, μένει μαζί τους για μια ζωή, αναγκασμένη να υποστεί οποιαδήποτε καταπίεση.Σέβομαι τα βίτσια του καθενός και δέχομαι ότι μπορεί σε κάποιους άντρες να "αρέσουν" τα νεαρά ανώριμα κοριτσάκια που είναι παρθένες αλλά δε μου βγάζετε από το μυαλό ότι ο λόγος που τα κυνηγάνε είναι η ανικανότητα τους να "ρίξουν" ώριμες και συνειδητοποιημένες γυναίκες. Και μακάρι να μην ήταν έτσι αλλά πραγματικά πιστεύετε ότι τα 16αχρονα προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στον 25αχρονο (εκτός της ικανοποίησης του παλιπαιδισμού του και της τόνωσης της πεσμένης αυτοπεποίθησης του). Τέλος πάντων άλλαξα θέμα κατά λάθος - είναι μεγάλη η μαλακία και γλιστράει με αποτέλεσμα να μην ξέρεις από που να την πιάσεις.Όπως έλεγα λοιπόν μπορώ να δεχθώ ότι σου αρέσουν οι κοπέλες που έχουν πάει με πολύ λίγους (ή όσους θεωρείς εσύ λίγους). Αν η υπόθεση μου είναι σωστή, γιατί δεν το βάζεις εξ αρχής κριτήριο στην αναζήτηση συντρόφου; Όπως πχ κάποιος λέει θέλω γυναίκα που να της αρέσει η τάδε μουσική, πες και εσύ θέλω γυναίκα που να έχει πάει με το πολύ 3 στο παρελθόν. Αν σε ενοχλεί τόσο, άσε τις υπόλοιπες ελεύθερες για τους υπόλοιπους άντρες που δεν έχουν θέσει το συγκεκριμένο κριτήριο στην επιλογή συντρόφου. Και μια σημαντική ερώτηση που δείχνει το πόσο ισάξιο θεωρείς τον σύντροφο σου και πόσο τον σέβεσαι. Εσύ έχεις πάει με 3 κοπέλες στο παρελθόν ή με περισσότερες;Κάπου εδώ θα ήθελα να παραθέσω τη δική μου άποψη που μπορεί να είναι η άποψη της μειοψηφίας αλλά δεν παύει να είναι μια άποψη που υιοθετείται από αρκετούς ανθρώπους - άντρες και γυναίκες. Πιστεύω λοιπόν πως το σεξ είναι μια μορφή επικοινωνίας, όπως η συζήτηση με κάποιον. Έτσι, τις πρώτες φορές κάνουμε τις απαραίτητες συστάσεις και βλέπουμε αν στα βασικά ταιριάζουμε με τον άλλο καθώς τον γνωρίζουμε, ενώ παράλληλα γνωρίζουμε τον εαυτό μας και ορίζουμε τη σεξουαλική μας συμπεριφορά. Με την πάροδο του χρόνου προχωράμε σε πιο ουσιώδη "θέματα" με τους ανθρώπους που ταιριάζουμε και συνεχίζουμε να εξελίσσουμε την επικοινωνία μας (σε ένα υγιές μοντέλο σχέσης.)Αυτή η λογική με έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι είναι αδιανόητο ένα ζευγάρι να σταματήσει να κάνει σεξ με άλλους δια νόμου και για πάντα, από τη στιγμή που αποφασίζει να είναι μαζί. Ακριβώς όπως κανένας δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να βγει για καφέ με άλλους έτσι θα έπρεπε να βλέπει και το κομμάτι της ερωτικής επαφής. Το ότι είναι μαζί δύο άνθρωποι δεν καθορίζεται μόνο από την αποκλειστικότητα στο σεξ αλλά με το ποσοστό του χρόνου τους που περνούν μαζί. Έτσι, αν ένα ζευγάρι είναι μαζί το 99% του χρόνου του (από συνειδητή επιλογή και όχι από ανάγκη ή από συνήθεια), τότε φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο ένας είναι σημαντικός για τον άλλο αφού στην ουσία περνούν μαζί μεγάλο μέρος της σύντομης ζωής τους στον πλανήτη μας. Έτσι και από επιλογή μπορεί ο ένας να θέλει τον άλλο και να κάνουν πολύ σεξ, όχι γιατί δεν πρέπει να κάνουν με άλλον, αλλά γιατί ίσως δεν έχουν την όρεξη. Όπως τους αρκεί ο σύντροφος τους για παρέα, έτσι τους αρκεί και για ερωτικός σύντροφος. Το ότι βρήκαμε το άλλο μας μισό όμως δε σημαίνει ότι θα παρατήσουμε τους φίλους μας και δε θα συζητάμε με κανέναν άλλο πια. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, το ότι βρήκαμε το άλλο μας μισό στο κρεβάτι δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να το μοιραστούμε και με άλλους, όχι γιατί βαρεθήκαμε, ούτε γιατί θέλουμε να κάνουμε κάτι καινούριο - απλά γιατί μπορούμε και γιατί το θέλουμε και γιατί το έχουμε συνεννοηθεί και δεν υπάρχει λόγος για να μην γίνει. Η αύξηση της ποικιλίας μας σε όλους τους τομείς, μόνο καλό μπορεί να κάνει.Ας αφήσουμε όμως τα πολύ "προχωρημένα" και εναλλακτικά και ας πάμε στα βασικά. Πιστεύω λοιπόν ότι έστω θεωρητικά θα πρέπει να μπορούμε να δεχτούμε ότι ο σύντροφος μας σαν φυσιολογικός άνθρωπος, θα έχει δοκιμάσει και αυτός να επικοινωνήσει σεξουαλικά με άλλους/άλλες στο παρελθόν. Δεν μπορεί να περιμένουμε από όλους να πετύχουν τον άνθρωπο που ταιριάζουν με την πρώτη. Το πλήθος των ανθρώπων που πέρασαν από το κρεβάτι κάποιου, είναι σίγουρα ενδεικτικό της "πολιτικής" που ακολουθεί στη ζωή του και μπορούμε από αυτό να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα ΑΛΛΑ δεν υπάρχουν ούτε κανόνες ούτε πρέπει και μη. Υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι με πολλούς φίλους, και αντίστοιχα αξιόλογοι άνθρωποι με ελάχιστους φίλους. Με την ίδια λογική κάποιοι είχαν την τύχη/ατυχία/πρόθεση να έχουν πλούσιο ερωτικό παρελθόν και άλλοι πιο φτωχό. Επίσης, το πλούσιο και το φτωχό δεν ορίζεται από τον αριθμό των ατόμων που έχεις συνευρεθεί, αλλά ίσως από το πόσο έχεις εντρυφήσει στο κεφάλαιο σεξ γενικότερα - είτε με έναν δύο συντρόφους, είτε με 22.Τι λέω και εγώ τέτοια ώρα βέβαια...