Ειμαι 20 χρονων! Εχασα τον πατερα μου στα 17 μου (χρονιά σημαντικη για μενα εδινα πανελληνιες) Περιμενα να εχω μια φυσιολογικη ζωη με μπαμπα μαμα τα παντα οπως τα χουμε στο μυαλο μας. Αλλα δεν βγαινουν παντα τα σχεδια. Τον πρωτο καιρο στο σπιτι ηταν χαλια.Θλιψη παντου στα ματια στα ρουχα στην ατμοσφαιρα.Νομιζα οτι δεν θα συεχιζαμε και οτι η ζωη μας θα ηταν ετσι μιζερη. 3 χρονια απο τοτε και σημερα ειμαι στην καλυτερη περιοδο της ζωης μου.Ολοι.Συνηθισαμε το πηραμε αποφαση και προχωρησαμε.Ασυναισθητα. Ολα θα βρηκαν το δρομο τους.Ετσι θα γινει αγαπη μου.Θα με θυμηθεις σε λιγα χρονια.Ολα γινονται για καποιον λογο κι ολα θα φτιαξουν.Η ζωη για αυτους που μενουν προχωραει και το θεμα ειναι να μην την χασουν κι αυτοι (αυτος που εφυγε δεν θα ηθελε κατι τετοιο) :) Τα πιο ομορφα ερχονται υπομονη!