Συμφωνώ με όσα λες, έχοντας και το λαμπρό παράδειγμα του αδερφού μου. Ενώ από μικρός ήταν επιμελής μαθητής, γύρω στα 15 έσκασε η εφηβεία και τα διέλυσε όλα. Ήθελε να παίζει μόνο παιχνίδια στο PC και αδιαφορούσε για οτιδήποτε άλλο. Επικοί καυγάδες με τους γονείς χωρίς αποτέλεσμα.Πέρασε σε ένα ΤΕΙ τελικά (με ΜΟ κάτω από τη βάση) όπου απλά δεν πάτησε ποτέ. Ε κάποια στιγμή η εφηβεία πέρασε, ωρίμασε, συνειδητοποίησε ποιος είναι και τι θέλει και ξεκίνησε να σπουδάζει γύρω στα 24. Όταν τελείωσε συνέχισε με μεταπτυχιακό στο εξωτερικό το οποίο το χρηματοδότησε εν μέρει εκείνος καθώς παράλληλα εργαζόταν στο αντικείμενο. Πλέον είναι περιζήτητος, καλοπληρωμένος αλλά κυρίως καλός στη δουλειά του και ευτυχισμένος με αυτό που κάνει. Ίσως γιατί το διάλεξε πολύ συνειδητά και όχι γιατί έτυχε να περάσει σε μια σχολή όπως οι περισσότεροι με τις πανελλήνιες. Είμαι περήφανη για τον αδερφό μου και τους γονείς μου που του έδωσαν το χρόνο του. Δεν είναι όλοι έτοιμοι στα 18 να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους.