Χωρίς να έχω παιδιά, είδα μια μαμά που αγωνιά για το παιδί της γιατί καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά και αναρωτιέμαι αν ο ψυχολόγος της μίλησε για το ενδεχόμενο που λες @konst. Ξέρει τον γιό της από τη στιγμή που γεννήθηκε αλλά θέλει μεγάλη δύναμη για το δει μόνη της. Η περιγραφή της είναι πολύ λεπτομερής και γι'αυτό προκαλεί ασφυξία. Ειδικά όμως όσοι μεγάλωσαν σε χωριό της επαρχίας ίσως μπορούν να καταλάβουν την αγωνία της. Διαφωνώ με τη μαμά σ'ένα σημείο: Δεν είναι σαν να τα έζησε μόλις χθες. Είναι εντελώς άλλη η σημερινή πραγματικότητα και αυτό που προσωπικά με τρόμαξε είναι ότι η μαμά δεν δείχνει να το καταλαβαίνει. Το παιδί που μετράει τ'άστρα δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα ενός 15χρονου το 2015. Μίλα του θετικά, προς Θεού μην του φωνάζεις, το παιδί είναι στεναχωρημένο με κάτι. Τόνωσε την αυτοεκτίμηση του, αυτό έχει ανάγκη. Να νιώσει ότι αξίζει, και ο ίδιος και ο κόπος του. Και όπως πολύ σωστά είπε μια φίλη εδώ, πίστεψε στην καλή δουλειά που έχεις κάνει ως τώρα, στη βάση. Και ενθάρρυνε τον να πάτε σε ψυχολόγο. Παραδέξου μπροστά του ότι επειδή εσύ δεν μπορείς να είσαι αντικειμενική επειδή είσαι μανούλα, θα τον απελευθερώσει να τον ακούσει κάποιος που ξέρει να το κάνει καλά, όπως εκείνος χορεύει καλά.Και μην του δείχνεις τον ήλιο των πανελλαδικών. Για σένα είναι φως, για εκείνον ίσως είναι κάτι που τον τυφλώνει και τον καίει. Πιο μικροί στόχοι, πιο κοντινοί, φαίνονται πιο εφικτοί και όταν πετυχαίνουμε έναν, ο επόμενος φαίνεται πιο εύκολος επειδή εμείς νιώθουμε πιο δυνατοί. Παρ'το μέρα με την ημέρα και μην πιέζεις το παιδί σου σ'αυτή τη φάση. Καλή δύναμη και εύχομαι να διαβάζεις, πολλές φορές, ό,τι έγραψε ο/η konst παραπάνω.