#7 Θεωρώ οτι η απάντηση της Λένας είναι εξαιρετική. Η περίπτωσή σου μου θυμίζει ΣΕ ΟΛΑ την περίπτωση μιας φίλης μου, η οποία εν τελει έμεινε και ακόμη μένει με τους γονείς της και τελικώς χώρισε το αγόρι της -ενα εξαιρετικό παλικάρι- ακρίβώς επειδη με τόση πλυση εγκεφάλου τελικά και η ίδια υποτίμησε το αγόρι της στο μυαλό της. 5 χρον μετά, όλη μέρα γκρινίαζει για το πόση ψυχολογική πίεση της ασκείται απο την οικογένεια -χωρίς στην πράξη να κανει κάτι δραστικό για να το αλλάξει-, και είναι πλέον στα όρια της κατάθλιψης. Να σημειώσω εδώ πως χρέη πια δεν υπάρχουν αλλα οι γονείς της πάντα βρίσκουν εναν νέο τρόπο να την κρατούν εκεί, είτε τρομάζοντας την με το πόσο "σκληρη είναι η ζωή εξω απ τη φωλιά", είτε με το να την υποτιμούν τεχνιέντως κάνοντα την να κυνηγά ατέρμονα σαν νεος συσσιφος την επιβεβαίωση και αποδοχή τους, είτε δημιουργόντα της τύψεις για το αν τους αφήσει στην -πάντα- δύσκολη στιγμή. Τώρα είναι με κάποιον άλλον, ο οποίος πληρεί της προδιαγραφές των γονιών της και απο τον οποίο όμως έχει αγκυστρωθεί, αφενός γιατι φοβάται μην τυχών και χασεί το "κελεπούρι" πάντα σύμφωνα με το κριτήριο των γονιών, και αφετέρου επειδη ε έξοδος μαζί του και η αποδοχή που της δείχνει είναι το βασικό της αντίδοτο και η βασική της διέξοδος απο το σπίτι. Ολα αυτά δεν αφορούν εμενα και ισως δε θα πρεπε να τα γραψω αλλα τα γραφω ελπίζοντας να τα διαβασεις γιατι θελω να αποφυγεις να πέσεις στις ιδιες παγίδες. Οι περιτωση άλλωστε όπως την έγραψες μοιάζει πάρα πολυ με αυτην που γνωρίζω.