Συμφωνώ σε πολλά σημεία, αλλά θα ήθελα να σημειώσω ότι είναι εξαιρετικά πιθανό το παιδί απλά να δεχθεί πως οι γονείς του μένουν χωριστά. Τα παιδιά δεν γεννιούνται με τις νόρμες της κοινωνίας γραμμένες μέσα τους, ούτε θα κρίνουν κάποιον για τις επιλογές του αν δεν τους το μάθει κάποιος. Σαφώς και δυσκολεύει η κατάσταση όταν έχεις την ατερμάτιστη ευθύνη μιας ψυχούλας πρόσθετη στην δική σου πάλη για αξιοπρεπή επιβίωση εντός κι εκτός συναισθηματικών σχέσεων, αλλά όχι απαραίτητα λόγω των αισθημάτων του παιδιού. Τα παιδιά συνηθίζουν σ' αυτά που μαθαίνουν, και η εξήγηση γιατί η μαμά κι ο μπαμπάς δεν μένουν μαζί δεν πρέπει να είναι απαραίτητα δυσάρεστη. Άμα μπορείς να αναγνωρίσεις την στιγμή που θα μπορεί και συναισθηματικά να χειριστεί περισσότερες λεπτομέρειες για τις πράξεις των γονιών του, ίσως να δυσκολέψουν τα πράγματα. Βασική ειλικρίνεια να υπάρχει - στις διαστάσεις του συναισθηματικού φάσματος του παιδιού, το οποίο φάσμα μεγαλώνει όσο μεγαλώνει και το παιδί, που σημαίνει το παιδί με τον καιρό μπορεί να χειριστεί περισσότερες λεπτομέρειες. ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΚΕΛΕΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΝΤΟΥΛΑΠΑ!