O μόνος τρόπος να έχει έννοια το κείμενό του είναι ως μια λογοτεχνική αναπαράσταση του παραληρήματος ενός ανθρώπου που νιώθει μεταφυσικά καταραμένος και κατηγορεί την κοινωνία όπου ζει. Σε μια τέτοια εκδοχή, η έμφαση στο λαό όπου ανήκει θα αποκάλυπτε επικίνδυνη ανεπάρκεια, αφού το μίσος για τον γύρω κόσμο που δεν μας περιλαμβάνει/καταλαβαίνει δεν μπορεί να έχει εθνικό πρόσημο. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία, κυριολεκτική ("έχει δίκιο", πρέπει να πεθάνουμε) ή μεταφορική (δεν το εννοεί έτσι, πρέπει να κάνουμε "αυτοκριτική", έτσι, επειδή το αποφάσισε ο Αγιατολάχ Δημητριάδης), είναι καθαρά φασιστική στη βάση της.
