Η δική μου γνώμη, είναι ότι πρόκειται για έναν από εκείνους τους δίσκους που χαιρετίστηκαν σαν αριστουργήματα όταν κυκλοφόρησαν, αλλά έχουν ξεφτίσει πάρα πολύ με τα χρόνια. Σήμερα ο δίσκος αυτός μου ακούγεται πομπώδης. Και τα θέματα του υπερβολικά και οι στίχοι του πολύ προφανείς και η μουσική φλύαρη. Εννοείται πως έχει πάρα πολλές καλές στιγμές, αλλά αποκαλύπτει την εικόνα ενός συγκροτήματος που είχε τελειώσει-ουσιαστικά ήταν στα μαχαίρια- και που δεν είχε κάτι φρέσκο πια να δώσει. Η παραγωγή του Bob Ezrin κάνει τον ήχο πομπώδη και φέρνει τον δίσκο σε πολλά αδιέξοδα. Ότι ακριβώς έκανε με το καλύτερο ίσως εν δυνάμει άλμπουμ των Kiss, το The Elder που κι αυτό πήγε στο πουθενά, με τον ίδιο progressive ήχο. Το The Wall ήταν ένας από τους αγαπημένους δίσκους μιας γενιάς. Δεν σημαίνει αυτό ότι είναι και από τους καλύτερους. Το αριστούργημα των Floyd, ήταν και παραμένει το The Dark Side Of The Moon. Sorry.