Πολύ κρίμα που, αντί για μια στέρεη ανάλυση των μουσικών, αισθητικών και στυλιστικών λόγων που έκαναν την Κάλλας την μεγαλύτερη, ίσως, τραγουδίστρια όπερας του 20ου αιώνα, ο συντάκτης επικεντρώνεται στις κουτσομπολίστικες και από δεύτερο-τρίτο χέρι "ερωτικές" ιστορίες της νιότης, βασιζόμενος, προφανώς, σε τριτοκλασάτες πηγές σαν τον Νταβίντ Λελαί (0 % πρωτογενής έρευνα, απουσία μουσικής παιδείας και δακρύβρεχτο, αρλεκινίστικο στυλ) ή στα κακεντρεχή, αδιασταύρωτα κουτσομπολιά για τους νεανικούς έρωτες (;) της Κάλλας στην κατεχόμενη Αθήνα, που διάφοροι καλοθελητές έδωσαν στον (κατά τα άλλα αρκετά σοβαρό) Πετσάλη-Διομήδη ["Η Άγνωστη Κάλλας", Καστανιώτης 1998].Μα ούτε καν μερικές γραμμές για την ερμηνευτική επανάσταση πού σηματοδότησε η καλλιτέχνης; Για τους μεγάλους σκηνοθέτες που η ερμηνευτικές της δυνατότητες προσέλκυσαν στην όπερα; Για την αναβίωση ενός ολόκληρου ξεχασμένου σχεδόν ρεπερτορίου; Δεν είναι τυχαίο που ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ φορές όπου ο συντάκτης επεκτείνεται σε μουσικά ή "στεγνά" βιογραφικά ζητήματα κάνει ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ...λάθος! Το 1947, το ντεμπούτο της Κάλλας στην Βερόνα (όπου και γνώρισε τον Μενεγκίνι) έγινε με την "Τζιοκόντα" του Πονκιέλλι, όχι με την "Τουραντότ" του Πουτσίνι. Και, βέβαια, το «Ho datto tutto a te!» ΔΕΝ είναι απόσπασμα από τη "Νόρμα" αλλά τη Μήδεια. Ο αστικός μύθος, που μάλλον βεβαιώνει βεβαιώνει η πειρατική ηχογράφηση της βραδιάς, θέλει την Κάλλας να εκτοξεύει το απειλητικό και περιφρονητικό "σου τά'δωσα όλα!" όχι στον Ωνάση αλλά στον Διευθυντή της Σκάλας Γκιρινγκέλι που την είχε απολύσει, δύο χρόνια νωρίτερα και στο κοινό των μιλανέζων αντικαλασσικών κατά την εντελώς τελευταία της παρουσία στην μυθική σκηνή του Μιλάνου τον Δεκέμβριο του 1961 (πρόκειται για την μυθική παραγωγή Μινωτή-Τσαρούχη που στήθηκε για το Ντάλλας και παίχτηξε και στην Επίδαυρο το καλοκαίρι του 1961) https://www.youtube.com/watch?v=w24bzfyaZB8Ντάξει, καλό είναι το δακρύβρεχτο ρομαντζάκι και τα ψευδοψοψυχαναλυτικά, αλλά ας μιλήσουμε και λίγο για τέχνη, όταν μιλάμε για την Κάλλας!