Maggie έφτασα πολύ κοντά ! Το μόνο που θα σου πω είναι ότι κάποια στιγμή έβαλα τα κλάματα σε ένα καφενείο (από αυτά που σερβίρουν καφέδες στα μνημόσυνα) για να μας επιτρέψουν να πάρουμε μερικά τηλέφωνα- ήταν και τα πέτρινα χρόνια που δεν χρησιμοποιούσαμε κινητά :) Τέλος, αφού ο κουμπάρος μας γύρισε την υπερβολικά έγκυο γυναίκα του και τα πεθερικά του στο σπίτι επέστρεψε και πήγαμε στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα ώστε να τον εξουσιοδοτήσει ο σύζυγος για να το παραλάβει την επόμενη. Εμεινα σεμνά στο αυτοκίνητο (είχαμε ρίξει και τρελό τσακωμό με το σύζυγο με τα γνωστά εσύ φταις, όχι εγώ στο είπα κλπ.) και είχα τρελή διάθεση να βγάλω το άχτι μου πάνω σε όλα τα όργανα της τάξης ! Φτάσαμε 2 ώρες αργότερα στο σπίτι που μας περίμεναν γονείς και λίγοι φίλοι με τα μούτρα στο πάτωμα. Η μαμά μου κόντευε να πάθει καρδιακή προσβολή. Το πρώτο που μου είπε με το μάτι να λάμπει από τρόμο ήταν αν μετάνιωσα που παντρεύτηκα. Αλησμόνητες στιγμές τι να λέμε τώρα :)