#7 Δεν μπορώ να ξέρω πόσα και τι έχουν κάνει οι γονείς σου για 'σένα, αλλά από τα γραφόμενά σου δείχνουν να έχουν κάνει αυτό που, για ένα μισθωτό στη σύγχρονη Ελλάδα, θεωρείται μάλλον αυτονόητο: Να σου προσφέρουν στέγη, τροφή και οικογενειακό περιβάλλον όσο σπουδάζεις*. Όσο σπουδάζεις κάτι που ουσιαστικά σου επέβαλαν, για να δουλέψεις εκεί όπου επέλεξαν.Είναι και δική σου ευθύνη που τελικά αποφάσισες να δώσεις εκεί, αλλά είμαι η τελευταία που θα αναζητήσει τις ευθύνες ενός 17χρονου παιδιού, υπό καθεστώς ακραίας ψυχολογικής πίεσης από την στενή του οικογένεια και συγχρόνως το εργασιακό τοπίο στην Ελλάδα.Μετά μπαίνεις σε μια λούμπα, φαντάζει όλο και πιο δύσκολο να μηδενίσεις και να ξαναρχίσεις, πόσω μάλλον υπό την απειλή "αναθέματος" από την οικογένεια.Αν βρεις όμως το κουράγιο κυνήγησε ό,τι πιστεύεις πως μπορεί να σε βγάλει από αυτό τον κύκλο. Έκανες ήδη πολλά στην προσπάθεια να ικανοποιήσεις τους γονείς σου. Δεν τους χρωστάς.Τους χρωστάς να τους αγαπάς, να τους νοιάζεσαι, δε σου λέω δηλαδή να ρίξεις μαύρη πέτρα. Αλλα δεν τους χρωστάς να εναρμονίσεις ούτε μία τόση δα ακόμη απόφαση στη ζωή σου με τις επιθυμίες τους.Με όλο το σεβασμό, οι γονείς σου σε αγαπούν και ίσως πιστεύουν ότι σε στρέφουν στο σωστό για 'σένα δρόμο αλλά... είναι και εγωιστές. Δεν είναι ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι. Προσάρμοσε την συμπεριφορά σου αναλόγως.*Δε μιλάω καν για πριν τις σπουδές, η εξασφάλιση αυτών των αναγκών σε ανήλικο θα έπρεπε να κρίνεται αυτονόητη σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη, κι ας μην είναι δυστυχώς ακόμη.