Με μπέρδεψες ρε συ 1, αλήθεια. Θες να παντρευτείς τον τύπο ή όχι; Γιατί μια καταλαβαίνω ναι και μία ότι δε σε πειράζει. Και έπειτα: θες να παντρευτείς και θες δαχτυλίδι ή δε σε νοιάζει; Προσωπικά πιστεύω ότι 8 χρόνια σχέσης είναι αρκετά για να ξέρεις αν θες να μείνεις με τον άλλον ή όχι σε ένα συμβόλαιο στο οποίο, όπως λέει και η Λένα, δεν είναι "παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω". Και είναι απόλυτα κατανοητό να θες να το κάνεις μετά από τόσα χρόνια, ειδικά όταν τα τελευταία δύο μένετε μαζί, πληρώνετε πράγματα μαζί και κάνετε άλλες συναλλαγές μαζί. Δεν είναι μόνο για τα παιδιά το θέμα. Και κατ' εμέ θα έπρεπε να μας απασχολεί όταν ο άλλος δεν είναι διατεθειμένος να δεσμευτεί (νομικά πάντα). Στην τελική, αν γίνει οτιδήποτε, για το κράτος θα είσαι πλέον εσύ αυτή που παίρνει τις αποφάσεις και όχι οι συγγενείς του (που θα μπορούσαν να μη σε χωνεύουν πχ). Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω πιστεύω.Άσε τον πατέρα σου να σου ζαλίζει τον έρωτα κατά τα άλλα. Ο γάμος είναι μια δική σου, πολύ προσωπική απόφαση και πολύ προσωπική στιγμή. Κανένας δεν έχει λόγο στο γιατί παντρεύεσαι ή δεν παντρεύεσαι, πώς και πότε το κάνεις. Μόνο οι δύο σύντροφοι. Κανένας άλλος. Εκτός αν χρηματοδοτείται ο γάμος από άλλους. Αυτό.
