Η μητέρα έχει την προαιώνια και αρχέγονη συμπεριφορά "κλασική Ελληνίδα Μάνα". Τουτέστιν: "ανησυχώ μήπως τον κανακάρη μου τον σύρει ετούτη από τα @@ και του καταστρέψει τη ζωή, αναγκάζοντάς τον εκείνος να υπηρετήσει το δικό της εγωισμό, αντί αυτή τον δικό του." Εδώ είναι σχετικά απλή η διάγνωση. Είναι κάτι επιφανειακό, που θα αλλάξει όταν γνωρίσει περισσότερο την κοπέλα; Είναι βαθιά ριζωμένη προσκόλληση προς το γιό; Ένας Θεός ξέρει, μόνο ο χρόνος θα δείξει.Τώρα; γιατί ο γιός να την έβαλε στην ανοιχτή ακρόαση;Η προσωπική μου εκδοχή; Διότι του τα έχει κάνει τεράστια με κατά καιρούς αντίστοιχες συζητήσεις, και το παλλικάρι δε θέλει (η δε μπορεί, γιατί είναι συναισθηματικά ταυτισμένος) να το αντιμετωπίσει μόνος, όμως δυστυχώς είναι και αρκετά (μετά συγχωρήσεως) κότα ώστε να αναλάβει την ευθύνη και να μιλήσει ξεκάθαρα στην κοπέλα. Εξ'όύ και η στάση του της κλίμακας "έλα Αλέκο".Εσύ, ερωτώσα, νομίζεις ότι είπες κάτι λάθος, ή ίσως ότι κάνεις κάτι λάθος, αλλά όπως βαθύτερα αντιλαμβάνεσαι, προφανώς δεν είναι έτσι. Και η συζήτηση με τον πατέρα, αφορμή ήτανε.Το καλύτερο που θα σε συμβούλευα να κάνεις, θα ήταν να διαβεβαιώσεις το αγόρι σου πως από εσένα τουλάχιστον, δεν έχει να φοβάται ότι θα του σταθείς εμπόδιο στα όνειρά του, αντιθέτως, είσαι πρόθυμη να τον βοηθήσεις, έτσι ώστε να χτίσετε την καλύτερη και ευτυχέστερη δυνατή ζωή και για τους δύο σας, είτε την αποφασίσετε στην Ελλάδα, είτε στην Ιαπωνία είτε στο Τιμπουκτού. Αυτό άλλωστε δεν είναι που σας κάνει ζευγάρι, και όχι περιστασιακή σχέση;Και το αν η μάνα του σε συμπαθεί η όχι, είναι πρόβλημά της, και όχι δικό σου. Εσύ, αυτόν διάλεξες, και όχι εκείνη. Αυτονόητο, το ξέρω, αλλά καλό είναι πολλές φορές τα αυτονόητα να δηλώνονται ξεκάθαρα...