@aleste Συμφωνώ με τον τρόπο που το θέτεις. Δεν είναι δίκαιο να σου επιβάλλουν την πατρότητα ακριβώς όπως δεν είναι δίκαιο να την επιβάλλουν σε μία γυναίκα . Προφανώς κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει να είσαι ουσιαστικά πατέρας, οπότε μιλάμε ουσιαστικά για τη νομική υποχρέωση του πατέρα να συνεισφέρει οικονομικά στη ζωή του παιδιού του. Αφού όμως μιλάμε για ένα νομικό θέμα, καλό είναι να εξετάσουμε την πιθανή νομική λύση. Υπάρχει καταρχάς μία σημαντική νομική αλλά και ιατρική και ηθική παράμετρος. Κατά πόσο η έκτρωση υπάρχει ως επιλογή; Η έκτρωση είναι μία ιατρική πράξη και έχει κινδύνους. Μία γυναίκα προφανώς έχει δικαίωμα να κάνει έκτρωση προφανώς όσες φορές θέλει, δικό της το σώμα. Σε ποιο βαθμό όμως μπορεί να ισχυριστεί όχι, για εμένα δεν είναι επιλογή, είναι υπερβολικά επικίνδυνη; Γενικά; Αν έχει κάνει και άλλες; Πόσες; Γενικά πως ορίζεις ότι μία γυναίκα έχει επιλογή στην έκτρωση, ώστε να αξιώσει και ο άντρας; Αν της το απογορεύουν οι κοινωνικές/θρησκευτικές πεποιθήσεις της μετράει; Για κάποιες γυναίκες η έκτρωση είναι επιλογή. Για άλλες όχι. Ποιος και πως θα ορίσει για ποιες περιπτώσεις;Έστω πάντως ότι βρίσκεται μία λύση στο παραπάνω και ότι υπάρχει η δυνατότητα του πατέρα να κάνει νομικά opt-out από την πατρότητα. Ποιο θα ήταν το χρονικό όριο; Λογικά οι 12 μήνες. Γιατί από εκεί και πέρα ούτε η μητέρα έχει επιλογή, οπότε το δίκαιο είναι να μοιράζονται το βάρος αφού μοιράζονται και την ευθύνη. Τι θα σήμαινε αυτό; Ότι μέσα στους 12 μήνες θα έπρεπε να κάνεις δήλωση "αποποίησης" πατρότητας.Πόσο εύκολο όμως θα ήταν; Μια γυναίκα που θα ήθελε να εξαναγκάσει τον πατέρα σε συνεισφορά θα μπορούσε απλώς να μην τον ενημερώσει τους πρώτους 12 μήνες. Ακόμα και αν υπήρχε η δυνατότητα να κάνεις τη δήλωση αργότερα αν αποδείξεις ότι δεν ενημερώθηκες, πόσο δύσκολο θα ήταν για μία γυναίκα να ισχυριστεί ότι δεν το ήξερε αρκετά νωρίς για να ενημερώσει; Και αν υπήρχε αυτή η δυνατότητα πόσο εύκολο θα ήταν να ισχυριστεί ανά πάσα στιγμή ο πατέρας ότι δεν ενημερώθηκε, άρα ουδεμία ευθύνη φέρει. Για να το μπλέξω ακόμα περισσότερο, αν η γυναίκα πει στον άντρα ότι είναι έγγυος αλλά συμφωνήσουν να κάνει έκτρωση και τελικά δεν τι κάνει, αυτό ως τι πιάνεται; Όλα τα παραπάνω θεωρώ ότι ανοίγουν μία πόρτα για αλύπητες δικαστικές διαμάχες. Ήξερα, ήξερες, ήξερε, μου είπε, δεν μου είπε. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά όταν έχουν να κάνουν με μία εξέταση DNA αντί να αποδείξεις τι ήξερε ο καθένας. Δε θα μπω καν στην έννοια του τι κατάλαβε. Παράλληλα ανοίγουν μία πόρτα για εκβιασμούς και απειλές του τύπου αν μου ζητήσεις να συνεισφέρω θα σε σύρω στα δικαστήρια μέχρι να ματώσεις. Και δεδομένου ότι ένα μεγάλο μέρος των εκτρώσεων αφορούν νέους και ευάλωτους ανθρώπους, τα πράγματα αγριεύουν ακόμα περισσότερο. Με τις πολύ φτωχές μου νομικές γνώσεις, έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι νομοθέτες γνωρίζουν ότι δεν καλύπτουν όλες τις περιπτώσεις και προσπαθούν να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν ζυγίζοντας τι κερδίζουν και τι χάνουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τι θα κερδίζει η κοινωνία; Το δίκαιο αίτημα να μη σου επιβάλλουν την πατρότητα. Τι έχει να χάσει; Γυναίκες να δυσκολεύονται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους χωρίς υποστήριξη από τον πατέρα.Για εμένα λοιπόν, πρώτα πρέπει να λυθεί το ζήτημα των μονογονεϊκών οικογενειών. Πρώτα πρέπει να δούμε ότι ένας άνθρωπος υποστηρίζεται αρκετά από τον κοινωνικό ιστό ώστε να μπορεί να μεγαλώνει τα παιδιά του χωρίς σημαντικό μειονέκτημα σε σχέση με ένα ζευγάρι. Αν φτάσουμε κάποια στιγμή προς τα εκεί, τότε μπορεί τα αρνητικά αποτελέσματα μίας τέτοιας νομοθεσίας να μην υπερτερούν των θετικών.
