#6 Στην Ελλάδα, αν ο πατέρας δεν θέλει το παιδί και δεν είναι παντρεμένος με την μητέρα, δεν θεωρείται αυτόματα πατέρας. Άρα η μητέρα έχει δικαίωμα να του κάνει αγωγή, για να αναγνωριστεί η πατρότητα, και να καταβάλλει ό, τι οφείλει. Μπορεί και η αγωγή να μην ευδοκιμήσει τελικά. Μπορεί π.χ. ο πατέρας ισχυριστεί ότι "εγώ είχα δηλώσει ότι δεν θέλω το παιδί, και δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να το μεγαλώσω και μπαινοβγαίνω σε κλινικές αποτοξίνωσης κλπ κλπ", οπότε το δικαστήριο να μην του αναγνωρίσει την πατρότητα τελικά. Αυτό θεωρητικά, πρακτικά δεν ξέρω, ας πει κάποιος δικηγόρος.Επειδή κάνεις ερώτηση νομικού τύπου, μπορούν να σου δωθούν άπειρες απαντήσεις προς την μια και την άλλη άποψη.Για να σου υποστηρίξω την αντίθετη άποψη από αυτή που υποστηρίζεις εσύ μπορώ να πω το εξής: Ζητάς ρύθμιση για απαλλαγή από ευθύνη υπό την αίρεση ότι το παιδί θα γεννηθεί. Εφόσον αυτό μπορεί να γίνει και αργότερα (στην δίκη για αναγνώριση της πατρότητας), δεν υπάρχει νόημα να γίνει νωρίτερα, εφόσον νωρίτερα δεν υπάρχει καν ευθύνη! Επίσης μπορείς να πεις ότι η ευθύνη του πατέρα-και της μητέρας, είναι αντικειμενική, δηλαδή υφίσταται από την σύλληψη, και θες δε θες έχεις ευθύνη. Η μητέρα εύλογα τυγχάνει ευνοϊκότερης μεταχείρισης γιατί εκείνη -νομικά- θα είναι μητέρα με το που θα γεννήσει. Άρα αυτόματα έχει ευθύνη ενώ ο πατέρας δεν έχει αυτόματα ευθύνη, αλλά μόνο μετά από αγωγή. Άρα μπορεί η μητέρα να αποποιηθεί των ευθυνών της νωρίτερα, ενώ ο πατέρας θα αποποιηθεί των ευθυνών του από την στιγμή που αυτές θα γεννηθούν. Βέβαια αυτά για την Ελλάδα, για την Νορβηγία άλλο θέμα.Ένας δικηγόρος θα μπορεί να το διατυπώσει καλύτερα.