Για τις δυο κοπελιές μας που γράφουν για το πόσο τους έχει στοιχίσει η έκτρωση. Η σωστή κρίση είναι προϊόν εμπειρίας και η εμπειρία είναι προϊόν λανθασμένης κρίσης (και δεν εννοώ ασφαλώς ότι η επιλογή της έκτρωσης είναι λανθασμένη κρίση). Συνήθως όταν είμαστε 17-20 χρονών, συνειδητά ή ασυνείδητα θεωρούμε ότι σε λίγα χρόνια η ζωή μας θα πάρει το δρόμο της. Θα καταφέρουμε ότι περιμέναμε από τις σπουδές μας, θα ερωτευτούμε τον ένα και μοναδικό σύντροφο της ζωής μας, θα κάνουμε οικογένεια κ.λπ. Πολλές φορές βέβαια τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα υπολογίζουμε εμείς. Γύρω στα 30 που θεωρείται κοινωνικά το pick του ανθρώπου και όταν τα πράγματα δεν έχουν πάρει το δρόμο που είχαμε φανταστεί, αρχίζουμε κι αναρωτιόμαστε τι κάναμε λάθος. Είναι πολύ φυσιολογικό να αναρωτιόμαστε αν η απόκτηση ενός παιδιού – που από μόνης της είναι στροφή 180 μοιρών - θα είχε «τακτοποιήσει» τη ζωή μας με διαφορετικό τρόπο. Είναι επίσης και μια ανακουφιστική εξήγηση στο γιατί η ζωή μας δεν πήγε όπως τη θέλαμε. Είναι επίσης και μια ισχυρή δικαιολογία για να μη χρειαστεί να αλλάξουμε το τώρα. Στην πραγματικότητα αν μετανιώνουμε για το παρελθόν είναι κυρίως επειδή δεν μας αρέσει το παρόν. Επικεντρωθείτε σε αυτό και προσπαθήστε να αλλάξετε ότι δεν σας κάνει. Η αυτοτιμωρία και οι αιώνιες τύψεις δεν έχουν κανένα – μα κανένα – όφελος. Με πολλή αγάπη