Εχχμμμ... Μερικές παρατηρήσεις στο κείμενο της κυρίας Ρηγοπούλου:Ο Μαρινέτι, ο Πάουντ, ο Πιραντέλλο, δεν φλέρταραν απλώς με την ιδεολογία του φασισμού.Ο Μαρινέτι ήταν από τα πρωτοπαλίκαρα στην εισβολή στην αριστερή εφημερίδα Avanti του Μιλάνου(όπου δούλευε νέος ο Μουσολίνι) και την καταστροφή των γραφείων της, με απολογισμό τέσσερις νεκρούς.Με τον Πιραντέλλο συνυπέγραψαν το περίφημο Μανιφέστο της Φασιστικής Διανόησης, μαζί με τους Μαλαπάρτε, Ουνγκαρέτι, Ντι Τζιάκομο κλπ.Ο Πάουντ πέρα από συγγραφέας πολλών ομιλιών/λόγων του Ντούτσε, υπήρξε και η "φωνή της αφύπνισης" των στρατιωτών των Συμμάχων, με προπαγανδιστικές εκπομπές στα αγγλικά.Όσον αφορά το κείμενο του κ. Στεφανάκη, να υπενθυμίσω ότι ο Σελίν εκτός απο δηλωμένος υποστηρικτής του Βισύ, ναζιστής και αντισημίτης, υπήρξε μέλος της ναζιστικής οργάνωσης "Λεγεώνα Ενάντια στον Μπολσεβικισμό", απ' όπου τα Ες-Ες στρατολογούσαν Γάλλους εθελοντές ναζί (μεταξύ άλλων) για το ανατολικό μέτωπο.Άρα, να βάλουμε σαν παράμετρο και το τι μετράει περισσότερο, ή τι είναι χειρότερο: η προπαγανδιστική ανάδειξη του ναζιστικού/φασιστικού ιδεολογήματος μέσω καλλιτεχνικών μορφών έκφρασης, η στάση ζωής του καλλιτέχνη/φιλοσόφου απέναντί του και η πλήρης συστράτευση στο ιδεώδες με όρους ακτιβισμού, ή και τα δυο είναι εξίσου αξιοκατάκριτα;Καλό είναι γενικά όταν καταπιανόμαστε με ένα ζήτημα (και μάλιστα τόσο σοβαρό) να το κάνουμε ολόπλευρα και όχι κατά περίπτωση. Όσο "επιτρέπεται" να εκτιμούμε και να θαυμάζουμε τη Ρίφενσταλ, άλλο τόσο "επιτρέπεται" και τους προαναφερθέντες, τον Μπόρχες, τον Χάμσουν, τον Μισίμα, τον Σικελιανό και στην αντίπερα όχθη τον Μαγιακόφσκι, τον Αιζενστάιν, τον Γκόρκι, τον Μπρεχτ, τον Παζολίνι, τον Ρίτσο κλπ. θεωρητικά οι λίστες είναι ατέλειωτες.
