φαγώθηκαν όλοι τόσες μέρες με την πατάτα Ρουβά, την επιτομή της μετριότητας και το σύμβολο ενός παρηκμασμένου λάιφ στάιλ που φυτοζωεί, με έναν άνθρωπο που καλλιτεχνικά δεν έχει προσφέρει τίποτα από την αρχή της καριέρας του έως τη δύση της. Αντίθετα, και με αφορμή τον Ρουβά βρίσκω ευκαιρία να το αναφέρω, ο θάνατο του Βασίλη Δημητρίου, ενός σημαντικότατου τραγουδοποιού και συνθέτη, πέρασε τόσο πολύ στα ψιλά γράμματα, που την επομένη του θανάτου του η οποιαδήποτε αναφορά, είτε σε δηλώσεις συναδέλφων του, είτε ένα κάποιο αφιέρωμα, είτε έστω κάτι πέραν του ότι ''έφυγε'', η οποιαδήποτε αναφορά λοιπόν την επομένη του θανάτου του, δεν υπήρχε σε κανένα σάιτ, σε κανένα e-έντυπο [εκτός από το LIFO.gr http://www.lifo.gr/team/music/57214 ], τίποτα απολύτως. Αλλά οι άδειοι τενεκέδες είναι αυτοί που κάνουν πολύ θόρυβο