Μου έχει μείνει το ίδιο πράγμα με τα videoclip. Youtube ούτε σαν φαντασίωση δεν υπήρχε, Mad στην επαρχία δεν πιάναμε, μουσικές εκπομπές δεν υπήρχαν και πάρα πολλές... Είχα μια βιντεοκασσέτα που μάζευα ό,τι οπτικό απόσπασμα μπορούσα από τις ΤΡΥΠΕΣ. Μόλις προσέθετα κάτι στη συλλογή, παίζει και να το παρακολουθούσα 30 φορές σερί, τόση αξία ένιωθα να έχει. Σε αυτή την κασσέτα είχα ανάμεσα στα άλλα, κάτι αποσπάσματα από το Jammin, 30 δευτερόλεπτα Τρύπες στη Θεσαλλονίκη από μια συναυλία για την Γιουγκοσλαβία και δύο ολόκληρα τραγούδια (ολόκληρα? τι λες τώρα!) από μια συναυλία που είχε μεταδώσει το MAD και μου τα είχε γράψει ένας φίλος από την Αθήνα. Τώρα, σε δευτερόλεπτα, μπορώ να δω ό,τι live τους μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχει. Προτιμώ εννοείται την τωρινή εποχή 1000%, η φτώχια των ερεθισμάτων ήταν άπειρη τότε.