Δεν τη δικαιώνω, τη δικαιολογώ. Άλλωστε τη δική της πλευρά διαβάζω και καταλαβαίνω τη θέση της (Δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χήρα με τρία παιδιά, να έχω στεγάσει ξαδέρφη με ορίζοντα εξαμήνου, να την τρέχω σε γιατρούς, να της βρίσκω δουλειά, να μένει τελικά ένα χρόνο επιπλέον, να παλεύω να φέρω βόλτα την καθημερινότητά μου και να μην έχω τουλάχιστον κουραστεί. Θεωρώ δε, πως μάλλον θα κατέληγα να της ζητιανέψω λίγα από τα αντικαταθλιπτικά της). Όντως λείπουν δεδομένα, αλλά συμπλήρωσα τα κενά μέσα μου βάσει λογικής πιστεύω, πχ θεώρησα δεδομένο ότι η ξαδέρφη,  μετά από ένα χρόνο ψυχιατρικής παρακολούθησης και αντικαταθλιπτικής αγωγής κι αφού καταφέρνει να εργάζεται, είναι τουλάχιστον λειτουργική, άρα ότι η φίλη 49 δεν προτίθετο να πετάξει στο δρόμο την ανήμπορη συγγενή της-μπορεί και να κάνω λάθος. Η ουσία είναι, κατά τη γνώμη μου, πως βοηθάς στο μέτρο του δυνατού, που ο καθένας το ορίζει διαφορετικά για τον εαυτό του. Η βοήθεια προς τους άλλους δε χρειάζεται να είναι ολόκληρη ιεραποστολή για να έχει αξία.