Ιζόλδη δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Η φίλη ανέλαβε μάλλον επιπόλαια (με καλές προθέσεις ασφαλώς) ένα μάλλον βαρύ περιστατικό. Έναν άνθρωπο ολομόναχο στον κόσμο από ότι καταλαβαίνω. Λείπουν πολύ παράμετροι για να βγάλουμε τόσο βιαστικό συμπέρασμα και να δικαιώσουμε την αγανάκτηση που νιώθει η 49. Η ξαδέλφη της θα έμενε στο δρόμο. Δεν έχει οικογένεια? Κι αν όχι μήπως η 49 ασυναίσθητα ανέλαβε το ρόλο της μητέρας για έναν άνθρωπο που έχει επιπλέον κι ένα σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα? Η κατάθλιψη δεν είναι απλή και δεν ξεπερνιέται μέσα σε ένα χρόνο. Δεν γίνεται επειδή κουράστηκες ή βαρέθηκες ή περίμενες - έστω και ενδόμυχα - κάποια ανταπόκριση που δεν ήρθε, να πεις "δεν θέλω πια να είμαι η οικογένεια σου, φύγε". Ένας φυσιολογικός άνθρωπος, αν του πεις "δεν θέλω να είσαι πια στο σπίτι μου", από αξιοπρέπεια και μόνο θα φύγει. Μήπως λοιπόν στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται για βόλεμα αλλά για εξάρτηση? Με τον ψυχολόγο - ψυχίατρο της ξαδέλφης της έχει μιλήσει η ίδια? Ένας άνθρωπος σε κατάθλιψη είναι τόσο ευάλωτος όσο ένα μικρό παιδί 5 χρονών. Θα έλεγες σε ένα παιδί 5 χρονών "με κούρασες, φύγε"? Η 49 παραλείπει να μας πει πολλά πράγματα και αυτό δείχνει πως ίσως άθελα της δεν είχε αντιληφθεί τι ανέλαβε και ότι μέχρι σήμερα η αντιμετώπιση της είναι λίγο επιπόλαια. Με κάθε επιφύλαξη το λέω αλλά νομίζω ότι είχε θέσει κάποιους όρους στο μυαλό της, τους οποίους δεν έκανε και πολύ ξεκάθαρους ούτε καν η ίδια μέσα της. Ίσως π.χ. ότι θα είχε λίγο βοήθεια στο σπίτι με τρία παιδιά και δεν φανταζόταν ότι θα είχε ξαφνικά και ένα τέταρτο. Ασφαλώς δεν είναι ψυχολόγος και δεν είναι υποχρεωμένη να τα ξέρει όλα αυτά, ούτε και να τα ανεχθεί. Απλώς καλό είναι να κοιτάμε όλες τις παραμέτρους όταν έχουμε να κάνουμε με μια ανθρώπινη ψυχή.