Πολυαγαπημένη μου Σανάνθη, τι πρωτότυπο, συμφωνώ μαζί σου.Λένα, γίνεσαι άδικη όταν αποκαλείς την κοπέλα «γαϊδούρι».Ως πρώην καταθλιπτική λοιπόν, μπαίνω στη θέση της ξαδέρφης και βάζω τους γονείς μου στη θέση της - 49. Ο δικός μου γολγοθάς ήταν μεγάλος και των γονιών μου μεγαλύτερος. Είναι πολύ δύσκολο να φροντίζεις έναν άνθρωπο που φορτώθηκε αυτή την ασθένεια. Δεν σε νοιάζουν οι δουλειές του σπιτιού, αν θα φας κ.τ.λ. Εδώ δεν σκέφτεσαι τη δική σου υγιεινή. Το να σηκωθείς από το κρεβάτι και να πας σε άλλο δωμάτιο είναι απόφαση ζωής. Μιλάμε για μια κατάσταση χάλια, ειδικά αν είσαι "έξω καρδιά" και ξαφνικά πιάνεις πάτο. Τουλάχιστον εγώ αυτό σκεφτόμουν συνέχεια. Αυτό διήρκησε ένα χρόνο και στη συνέχεια πήγα σε μια σε μια άλλη σχολή από αυτή που σπούδαζα στο εξωτερικό. Η καθημερινή 8ωρη παρακολούθηση των μαθημάτων ήταν εξαντλητική και το μόνο που ήθελα όταν γύριζα σπίτι ήταν να μαζέψω δυνάμεις για την επόμενη μέρα, όλα τα άλλα τα είχε αναλάβει η μητέρα μου. Με αυτό θέλω να πω ότι η κοπέλα μπορεί να πηγαίνει στη δουλειά της, ήταν πολύ καλό που της τη βρήκες, αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να αντεπεξέλθει ακόμα στις καθημερινές υποχρεώσεις. Η κατάθλιψη δεν είναι ίωση και αντικαταθλιπτικά δεν είναι αντιβίωση ώστε σε είκοσι μέρες να είμαστε και πάλι υγιείς. Ένα μεγάλο, τεράστιο μπράβο που της συμπαραστάθηκες, αν δεν μπορείς (και είναι πολύ λογικό) καλό θα ήταν να απευθυνθείς σε κάποιον κοντινότερο συγγενή της. Η επανένταξη στην καθημερινότητα είναι μια χρονοβόρα διαδικασία που απαιτεί τεράστια υπομονή από όλους. Τονίζω ότι δεν είσαι υποχρεωμένη να το περνάς όλο αυτό, έχεις τρία παιδιά που σε χρειάζονται περισσότερο.