#3 Όταν προσφέρουμε βοήθεια δε γίνεται να είναι ο άλλος υπόλογος απέναντι μας. Είναι συνηθισμένο να ονομάζουμε “βοήθεια” κάτι που στην ουσία είναι συναλλαγή (συναισθηματική ή υλική). Είναι πολύ σημαντικό να δίνουμε βοήθεια από περίσσευμα. Όταν δίνουμε από υστέρημα κινδυνεύει σε μεγάλο βαθμό να γίνει ένα μέσο ανταλλαγής. Τότε ξαφνικά η βοήθεια εξελίσσεται σε ψυχοφθόρα διαδικασία και ξεκινούν οι απαιτήσεις και η υπερδιέγερση να γίνουν αποδεκτές αυτές. Και το βασικότερο: μόνο ένα παιδί περιμένει από τους γονείς να σκέφτονται πριν μιλήσει. Ένας ενήλικας διεκδικεί και συζητά αυτό που σκέφτεται. Έτσι είναι ισότιμες οι σχέσεις και αυτό είναι το δικαιο.