#2 Αν και συμμερίζομαι την δυσαρέσκεια που σου προκαλεί η σύγκριση τωρινών τηλεοπτικών σταρ με παλιούς ηθοποιούς που, καλώς ή κακώς, θεωρούνατι πλέον θρυλικοί, θα ήθελα να επισημάνω ότι δεν πρόκειται για "ταινίες που γίνονται θεατρικές παραστάσεις".Σύμφωνοι, η κινηματογραφική τους μεταφορά τις έχει κάνει γνωστές στις νέες γενιές, και αυτές σκεφτόμαστε. Οι περισσότερες όμως κλασικές ελληνικές ταινίες των 50's/60's που άφησαν εποχή ήταν οι ίδιες μεταφορές στο πανί θεατρικών επιτυχιών της εποχής, συνήθως δε με παρεμφερή διανομή.Π.χ. "Η Χαρτοπαίχτρα" του Δαλιανίδη βασίστικε στο ομότιτλο θεατρικό του Ψαθά. Το "Υπάρχει και φιλότιμο" του Σακελλάριου βασίστηκε στην "Ανώμαλη προσγείωση", του ιδίου. Το ίδιο ισχύει για πολλές ταινίες, όπως ο "Μπακαλόγατος/Της κακομοίρας", η "Δεσποινίς... ετών 39", το "Ζητείται ψεύτης" και πολλά άλλα. Και θα συμφωνήσεις ότι ο καθένας μπορεί να ξανανεβάσει ένα θεατρικό.Προσωπικά, με ενοχλούν περισσότερο τα σύγχρονα κινηματογραφικά ριμέικ ορισμένων από αυτές τις ταινίες, που μου φαίνονται κατά κανόνα αχρείαστα, η δε μεταφορά στη σύγχρονη εποχή σπάνια γίνεται επιτυχημένα.